Deep Purple - Long Beach 1971

• BandDeep Purple [GB]
• TitelLong Beach 1971
• Release datum26-05-2015
• LabelearMUSIC [DE]

Tracklist

01. Speed King (11:04)
02. Strange Kind Of Woman (11:11)
03. Child In Time (20:24)
04. Mandrake Root (27:17)

Welkom bij Long Beach (California) 1971, het laatste album in earMUSIC's serie heruitgaven van Deep Purple optredens die de laatste twee jaar het levenslicht hebben gezien. Recentelijk besprak ik in deze serie bijvoorbeeld al Graz 1975 en Paris 1975 (misschien volgen er nog wel wat). Deze Long Beach 1971 is opgenomen op 30 juli 1971, geremasterd in 2014 en bevat zo'n 70 minuten muziek; en dat verdeeld over vier tracks. Het optreden werd indertijd uitgezonden via een lokaal radiostation (KUSC 91.5 FM). En natuurlijk horen we hier - in tegenstelling tot de twee andere genoemde albums - de als enige echte beschouwde Mk. II bezetting.

Geheel in de geest van de tijd, en de gewoonte van Deep Purple zelf, verliest de band zich in lange jams en improvisaties, waarbij de eigenlijke nummers 'slechts' als kapstok lijken te dienen. Dat komt tot best tot uiting in afsluiter Mandrake Root, dat geheel naar verwachting wordt uitgetrokken tot bijna een half uur. Voorzien van vooral orgel- en gitaarsolo's en improvisaties gaat de band helemaal los om te laten horen waar de individuele muzikanten allemaal wel niet toe in staat zijn. Het nummer zelf (van debuutalbum Shades Of Deep Purple uit 1968) stelt op zich namelijk helemaal niet zo veel voor.

De nummers Speed King en Child In Time zijn afkomstig van het van dat moment actuele album In Rock, natuurlijk de grote doorbraak voor de band; en vooral Blackmore's kindje. Dat blijkt dan ook uit de furieuze riffs en de gitaar-krachpatserij tijdens deze nummers, vooral Speed King natuurlijk. Al laten de overige instrumentalisten, en zeker ook de vocalen van Gillan, zich hier gelden. Het climax-achtige intro van Speed King is daar natuurlijk een goed voorbeeld van, net als het laatste stuk van Child In Time. Hier horen we ook de later veelvuldig geimiteerde zang/gitaar-duels.

Overigens zijn deze uitvoeringen niet zo nieuw als ze lijken, beide genoemde nummers werden al in de tweede helft van 1969 live gespeeld, en hebben dus al even kunnen rijpen. Dat laatste geldt zeker voor Strange Kind Of Woman, dat al lang op de setlist stond voor er een studioversie van verscheen. Het is een eenvoudig, maar wel lekker swingend nummer dat - net als andere nummers - als basis diende voor het zang/gitaar-duel tussen Gillan en Blackmore.

Ik vind het opvallend dat juiste deze registratie is verkozen om de serie af te sluiten. Het is namelijk qua geluidskwaliteit de minste van allemaal. De verhoudingen kloppen niet helemaal, waardoor met name de zang vaak te hard, en de gitaar juist te weinig te horen is. Dat zal de liefhebber/kenner niet in de weg staan om te genieten van dit ouderwetse live-album.