Delain - Apocalypse & Chill

• BandDelain [NL]
• TitelApocalypse & Chill
• Release datum07-02-2020
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Symfonische metal

Tracklist

01. One Second
02. We Had Everything
03. Chemical Redemption
04. Burning Bridges
05. Vengeance
06. To Live Is To Die
07. Let’s Dance
08. Creatures
09. Ghost House Heart
10. Masters Of Destiny
11. Legions Of The Lost
12. The Greatest Escape
13. Combustion
14. Masters Of Destiny [Orchestral] [bonus]
15. Burning Bridges [Orchestral] [bonus]
16. Vengeance [Orchestral] [bonus]

We zijn alweer een tijdje lekker gemaakt voor de nieuwe Delain plaat door de voorafgaande singles Masters of Destiny - ook al verschenen op de meest recente EP Hunter’s Moon - Burning Bridges en One Second. Vooral de eerste twee zijn verantwoordelijk geweest voor de hoge verwachtingen van Apocalypse & Chill. Award voor de meest opmerkelijke album titel gaat naar....!

We trappen het plaatje af met het voorgaand genoemde One Second, en alhoewel vooral de drums voor aardig wat lekker geweld zorgen, blijft het niveau eerst een tikje op ‘catchy maar dat is het wel’ hangen. Helaas valt dat te zeggen over meer nummers, ook het volgende We Had Everything. Delain blijft op sommige kanten voorspelbaar poppy. Blijkbaar is dat gewoon onderdeel van hun ‘ding’ maar voor mij mogen ze het laten.

Chemical Redemption valt ook nog onder dat catchy noemertje maar heeft al wat meer elementen die even de aandacht grijpen. De coupletten worden versterkt door prima laag gitaarwerk en zodra halverwege de koren erbij komen gaat die volumeknop zeker even harder. Toch kan het lang niet tippen aan het heerlijke dat volgt: Burning Bridges. Vanaf de eerste noten die ik weken geleden al op youtube hoorde was ik verliefd. Hard, duister, Charlotte die als een ongrijpbare geest over de noten heen glijdt en over die vinger-likkende brug maar te zwijgen. Zodra de grunts erbij komen stijgt dit nummer naar hoogtes die het kippenvel laten jubelen tot en met het laatste, door koor naar nieuwe hoogtes verheven refrein!

Vengeance word opgeleukt door de altijd veelzijdige stem van Yannis Papadopoulos (Beast in Black) en de koren blijven ook lekker hun kunstje vertonen. Op zich is dit nummer de ultieme combi van Delain’s catchy werk en het wat meer duistere en complexere. To Live Is To Die borduurt verder op dat concept en pakt je nog het meeste halverwege, waar het bijna doet denken aan een klassiek stuk. Let’s Dance heeft die harmonie weer op een heel andere manier. Catchy? Ja. Toch zit er ergens een verontrustende ondertoon die meer te maken heeft met de tekst die naadloos aansluit op het concept van de albumtitel.

Creatures heeft iets heerlijk spookachtigs dat de haren in mijn nek overeind laat staan. Ik hoor Delain territoriums betreden waar ze niet vaker zijn geweest maar ze bewandelen het alsof ze al jaren eigenschap erover hebben. De ballad Ghost House Heart pakt nog meer van die eigenaardigheden aan, zoals een vloeiende viool die dansjes doet met Charlotte’s stem. Nogmaals fantastisch spookachtig en een heerlijke voorbode van de tweede single die al tijden bij mij op vol volume word gedraaid: Masters of Destiny. Ik heb er al het een en ander over gezegd in mijn review van de EP Hunter’s Moon en zelfs na deze al compleet grijs te hebben gedraaid blijf ik bij mijn mening die samen valt te vatten in de reactie die ik al menig keer heb geuit tijdens het beluisteren van dit album: Daaaaaaayumn Delain!

Ik denk dat Legions of the Lost makkelijk het magnum opus van dit album genoemd kan worden, samen met Masters of Destiny. Vanaf de eerste seconde heerlijk bombastisch met een sinistere ondertoon. The Greatest Escape zwakt wel weer af naar het niveau van de eerste twee nummers, maar de reddende viool is weer te vinden in de tweede helft. De hekkensluiter van dit album is een hele eigenaardige. Combustion is een meeslepende, instrumentale track met opvallend veel gezichten die toch 1 samenhangend geheel maken.

Van de opmerkelijke laatste track tot veel dingen ervoor, is Apocalypse & Chill een album gebleken dat veel lef vertoont. Delain is uit hun comfort zone gestapt, alleen om te ontdekken dat alles daarbuiten net zo comfortabel is voor hun. Ik heb het idee dat de catchy nummers er alleen in zijn gestopt om de fans niet al teveel verandering voor hun kiezen te geven, want eerlijk waar, Delain is sinds Lucidity niet meer zo verdomd goed bezig geweest! Apocalypse & Chill heeft met zijn bombast, spookachtige trekjes en snoeiharde basis de lat enorm hoog gelegd voor een band die zo af en toe misschien de lat mis heeft gelopen in het verleden, maar ze hebben het nu voor elkaar: schot in de roos. Damn, Delain, you did it again!