Dood - Liberating Self-Destruction

• BandDood [NL]
• TitelLiberating Self-Destruction
• Release datum27-08-2015
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Tie The Rope
02. Liberating Self-Destruction
03. Beyond The Void
04. Luciferian Manifest
05. Ab Insidiis Diaboli
06. Dopamine
07. Silence

What's in a name? Dood is de naam van een Limburgse black metalband die sinds 2011 actief is. In januari 2013 verscheen een eerste wapenfeit: Luciferian Manifest, via het label Zwaertgevegt uitgebracht in een handgenummerde oplage van 66 stuks, op cassette. En ok, vooruit, ook digitaal dan, via de bandcamp-pagina van de band. Iets soortgelijks speelt met de opvolger: Liberating Self-Destruction (augustus 2015) wordt in eigen beheer op CD uitgebracht in een oplage van 50 stuks, en verder vooral digitaal verspreid.

De black metal die het trio ons voorschotelt is vooral van de rauwe (old school) en depressieve soort, in your face, agressief, maar zonder de melodie uit het oor te verliezen. Naast blastbeats en gekrijs horen we dan ook sfeervolle synth-lijntjes en de nodige wisselingen in tempo en sfeer. Titelnummer Liberating Self-Destruction is daar zelf al wel een sterk voorbeeld van. Van zeer ingetogen, met akoestisch gitaarspel en ingehouden snare, via beukend midtempo tot ziedend snel; met toevoeging van een (ook vocaal) atmosferisch elementje wanneer die sfeer daar om vraagt. Ook de sporadische gitaarsolo die voorbij komt staat in het teken van melodie.

Beyond The Void is zo'n heerlijk slepend depressief nummer, met ruim aandacht voor het slepende gitaarwerk (inclusief solo) binnen het aangenaam slome ritme. Dit doet bij vlagen best doomy aan, ware het niet dat de krijs je terughaalt naar de black metal realiteit. Luciferian Manifest is dan juist weer wat rauwer en vlotter, en zeker ook agressiever. Maar ook dan is de melodie in het gitaarwerk nooit ver weg.

Zo weet Dood dus z'n muziek interessant te houden wat mij betreft, en hoef je dus ook niet te schrikken van het lieflijke outro van Ab Insidiis Diaboli, ondanks dat het nummer met een blastbeat begon. Dopamine is zo'n lekker midtempo sferisch nummer dat ook depressief aandoet: ook lekker luistervoer dus. Afsluiter Silence doet de titel eer aan: dit nummer is dus instrumentaal, maar daarom zeker niet minder aangrijpend.

Dood levert met Liberating Self-Destruction dan ook een verrassend 'levendig' en dynamisch album af. Basic en donker, met de juiste dosis variatie. Aanrader voor liefhebbers van sferische depressieve black!