Dopethrone - Transcanadian Anger

• BandDopethrone [CA]
• TitelTranscanadian Anger
• Release datum25-05-2018
• LabelTotem Cat Records [FR]
• PromotorPurple Sage PR [FR]
• Genre Sludgemetal, Stoner

Tracklist

01. Planet Meth
02. Wrong Sabbath
03. Killdozer
04. Scuzzgasm
05. Tweak Jabber
06. Snort Dagger
07. Kingbilly Kush (ZZ Top cover)
08. Miserabilist (Feat. Julie)

Na de split met Fister en EP 1312 als tussendoortjes - beiden uit 2016 - is Dopethrone dit jaar met Transcanadian Anger aangekomen bij de vijfde langspeler. Net als ik zelf sinds een paar jaar, weet de liefhebber inmiddels wel wat ie van dit trio Canadezen kan verwachten: kort door de bocht is dat een rauwe, lompe, zware en harde mix van vuige, slepende stoner en beukende sludge (of slutch music, zoals ze zelf zeggen). Hun bandnaam hebben ze van Electric Wizard, maar de muzikale roots liggen in de hardcore; maak daar maar eens combinatie van!

Albumopener Planet Meth begint met een korte vlaag van feedback voordat je in een zwaar beukend, bas-gedreven track terecht komt. De gitaren zijn smerig en fuzzen alle kanten op, terwijl het drumwerk het woeste tempo aangeeft. Van de ongepolijste vocalen komt de boosheid die de muziek van deze band zo kenmerkt. Die zang is iets waar ik opnieuw aan moet wennen, maar gaandeweg het album lukt dat prima.

Het smerige geluid blijft de gemene deler, maar ik vind het wel erg prettig dat Dopethrone zich in de traagste stukken van de allersmerigste kant laat horen. Zo zijn nummers als Wrong Sabbath, Scuzzgasm (beiden met wat spacerock-achtige samples) en Snort Dagger verrukkelijk slepende en slopende tracks, die het beste in de stonerdoom liefhebber naar boven zullen halen. Wat een monsterlijke nummers, zo log, zo ranzig.

Daarna is Kingbilly Kush een zeer eigenwijze, maar wat mij betreft geslaagde uitvoering van ZZ Top's Tush. Kijk, zo maak je je als band een cover eigen. Afsluiter Miserabilist is met recht een waardig slotstuk, bevat moddervette grooves, maar voor Dopethrone-begrippen bijna melodieuze elementen. Best apart dus.

Zo bevat Transcanadian Anger aan het eind nog wat subtiele verrassingen, zodat je niet het gevoel hebt dat je naar een herhalingsoefening zit te luisteren. En dat is nodig ook, want door het voortdurend vervormde geluid klinkt Dopethrone bij vlagen wel wat eendimensionaal. Toch besluit ik vanwege dit album dat ik Dopethrone zeker zal blijven volgen, ik vind de band alleszins de moeite waard.