Downcast Collision - Rise Up

• BandDowncast Collision [NL]
• TitelRise Up
• Release datum17-02-2017
• LabelGraviton Music Services [NL]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Overthrown
02. Rise Up
03. Cast Aside
04. Second Sight
05. Bombs Away
06. Scapegoat Warrior
07. Spin Doctor
08. The Seventh Day
09. Photonic

Hoe zou het toch met X-Tinxion gaan? Dat was mijn gedachte toen ik vernam dat Downcast Collision, want daar gaat het hier over, eind vorig jaar op tour ging met Six Feet Under, Acid Death, Death Bed Confessions en From The Shores door Duitsland (X-Mass In Hell). Vervolgens werd ook nog eens debuutalbum Rise Up aangekondigd, dat ik inmiddels in digitale vorm tot mijn beschikking heb. De link is een logische, want de helft van Downcast Collision (drummer Peter en zangeres/bassiste Monica) maakt ook een relevant deel uit van X-Tinxion. En dat is nou eenmaal een band die ik al jaren ken en waardeer (vooral live).

Ik ben dan ook nog niet helemaal klaar met de vergelijking, voor wie beide bands kent tenminste. Daar waar X-Tinxion met From The Ashes Of Eden in de zomer van vorig jaar een album uitbracht dat die band van old school thrash een stuk vooruit stuwde richting moderne thrash metal, zo lijkt het wel of dit album van Downcast Collision daar weer een soort van vervolg op is. Een volgende stap als het ware. Want Downcast Collision speelt ook nog wel ergens met thrash (luister maar eens naar opener Overthrown, of naar The Seventh Day), maar brengt vooral moderne, groovende metal, met invloeden van melodeath en metalcore.

Dit is daarmee helemaal een band van nu. Het gitaargeluid valt eigenlijk nog het meeste op, is dus lekker groovend, en levert een aangenaam vol geluid op. Het zorgt er ook voor dat het totaalplaatje een stuk vlotter en bruter overkomt dan die andere band van Peter en Monica. Daar staat tegenover dat X-Tinxion een wat rauwere basis heeft, en Downcast Colllsion hier nauwgezet geproduceerd klinkt. Het is vooral ook de zang van Monica die daar wel bij vaart: haar grunts komen hier (met wat bijsturing?) uiterst goed tot z'n recht. Ik ben benieuwd hoe zij het er live van af gaat brengen met deze flink wat zwaarder aangezette stembanden.

Titelnummer Rise Up laat (onder anderen) goed horen dat we hier toch echt met een heel andere band te maken hebben. Het zware (bij vlagen lage) gitaargeluid leidt deze band weg van de gebaande thrash-paden, en laat een meer eigentijds geluid horen. Cast Aside is een verwoestende beuker, waarin Monica laat horen dat ze het cleane zingen ook zeker nog niet verleerd is. Ook Bombs Away getuigt daar even later van; het zijn tracks die daarmee goed laten horen dat Downcast Collision behalve het beukende werk ook het melodieuze of pakkende aspect goed in de gaten houdt. Spin Doctor doet dat even later in overtreffende trap met het wat geforceerd klinkende whohohoho-gedeelte naar het einde toe.

Zoeken we naar afwisseling, dan komen we uit bij Scapegoat Warrior. Het heerlijk groovende gitaarwerk in het slopende middentempo komt lekker dreigend over, terwijl de vocalen uitnodigen tot meebrullen. Ruim na het midden horen we een iets meer ingetogen middenstuk met een lekkere gitaarsolo, waarna de groove weer onweerstaanbaar doortrekt. De brute zang klinkt weer dreigend alvorens een nieuwe reeks gitaarsolo's inzetten naar een verpletterend einde. Misschien wel een van de sterkste nummers van het album.

Met de wederom beukende thrashy afsluiter Photonic (die komt lekker binnen hoor!) komt er een einde aan een album waar ik wel het nodige luisterplezier uit haal. Ik had mijn conclusie in het begin al een beetje verklapt: Downcast Collision klinkt voor mij, zeker na het album From The Ashes Of Eden, dat met terugwerkende kracht bijna een soort tussenstap lijkt, als een soort X-Tinxion 2.0. Zo'n afsluiter als Photonic hier, had denk ik ook naadloos op dat album gepast.

Natuurlijk moet ik niet blijven hangen in de vergelijking, al ontkom ik er ook op puur muzikale gronden niet helemaal aan. Downcast Collision heeft met Rise Up hoe dan ook een lekker in het gehoor liggend modern en groovend metalalbum gemaakt. Hiermee wordt nadrukkelijk afstand genomen van het niet te ontkennen muzikale verleden van enkele van de bandleden. Dat betekent in dit geval simpelweg dat zij in muzikaal en compositorisch opzicht gegroeid zijn, en dat Rise Up helemaal past in het nu. Ik heb de band nog niet live gehoord, maar ben wel erg benieuwd!