Dreamwalkers Inc / TDW - The Antithetic Affiliation

• BandDreamwalkers Inc [NL], TDW [NL]
• TitelThe Antithetic Affiliation
• Release datum29-05-2017
• LabelLayered Reality Productions [NL]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

The Cynic
01. Monolith – The Descent
02. Aphrodisia
03. Dirge
04. Lest We Forget
The Idealist
01. The More We Remember
02. Anthem
03. Lovesong
04. Monolith – The Ascent

Vorig jaar is dit nieuwe album van TDW - aldus het eigen project van de uit Amersfoort afkomstige Tom de Wit - al ingeluid door de EP Aphrodisia, dat ons al een interessant beeld gaf van het opkomende album: The Antithetic Affilitation. Zijn vorige album, Music to Stand Around and Feel Awkward To, heeft me zeker aan weten te spreken, hetzij op een hele aparte manier. Normaal ben ik niet van dit soort experimenteel-georiënteerde prog metal, maar TDW heeft gewoon… iets. Een heel aparte, eigen feel die je werkelijk nergens anders tegen komt. Of dat nou komt door de in-your-face en ietwat ongebruikelijke teksten, of Tom zijn vermakelijke scherpe Engelse uitspraak, maar interessant is het zeker.

Wat ook interessant is, is dat dit album heel duidelijk is verdeeld in 2 delen. “The Cynic – the dark disc.” En “The Idealist – the light disc.” Dus je kan gelijk een album verwachten dat vol zit met contrasten. We trappen de duistere disc af met Monolith – The Descent. Al gelijk een nummer met veel gezichten, maar wel met een aanhoudende melancholie – dat inderdaad te verwachten viel. Hoewel dit soort nummers al gauw een deprimerende drag kunnen worden, zit er zoveel interessante, kleine details in verstopt dat je toch geboeid blijft.

Nummer twee is Aphrodisia, ook al bekend van de voormalige EP. Ik heb intussen ruim de tijd gehad om ook uitgebreid in deze klapper te duiken, en hoe meer ik er naar luister, hoe rijker het wordt. Wat wel een regel is met TDW muziek; laat het bezinken en herkauw het eens, dan komt er heel wat naar boven dat je in de eerste paar keer niet opvalt. Aphrodisia is daar een perfect voorbeeld van.

Dirge is ook een bekende van de EP, en blijft een heerlijk nummer om te overpeinzen. Een ballad die ergens wat pijnlijk is en ergens ook weer helend. Lest we Forget gooit alles eruit dat in de vorige twee nummers werd ingehouden. Een nummer dat bol staat van agressie, maar de muzikaliteit lijdt er geen moment onder – en dat voor een kolos van 23 minuten. Eigenlijk moet je een gigant zoals deze ook zien als aan elkaar geplakte individuele nummers. Want Tom gooit er wel zo achterlijk veel in dat het anders ook niet te behappen valt. Er zitten dan ook stukken in waar ik niet van weet wat ik ermee aan moet, en sommige stukken die me juist heel erg raken. Geen emotie wordt achtergelaten en de climaxen die er her en der in te vinden zijn, zijn fantastisch gedaan!

Tijd voor de Light Disc! Veel hiervan al eerder gehoord en dus besproken op de EP, zoals Anthem en Lovesong, al spot ik wel hier en daar kleine toegevoegde details in deze versie, zoals een extra gitaar in de intro van Lovesong. Vooral Anthem blijft zijn naam eer aandoen als een hymne die de essentie van het hele plaatje vat.

Waar we met een kolos eindigde met de Dark disk, begint de Light Disc met nog zo eentje. The More We Remember is net zo’n samenhang van elementen, maar door de lichtere toon misschien zelfs wat beter te behappen als Lest we Forget, maar bevat een zeker het gros van het betere werk op het album. Epic momenten alom!

Afsluiter The Ascent is met name grappig. Het is werkelijk hetzelfde nummer als waar we deze lange reis mee begonnen – Monolith, maar dan in majeur. Deze nummers zijn in wezen dus een weerspiegeling van elkaar, en dat vind ik nou echt een ongelooflijk slim staaltje songwriting!

Uiteindelijk: The Anthitetic Affiliation. Wat een reis! Wat een plaat. Tom heeft werkelijk alles erin gestopt wat hij kon en dat schittert aan alle kanten ervan af. Ga ervoor zitten, zet je oren en geest open, en ontdek wat er voor jou te ontdekken valt. En dat is veel! Of het je ding is of niet; 1 ding staat buiten kijf: TDW bulkt van het talent!