Earthship - Iron Chest

• BandEarth Ship [DE]
• TitelIron Chest
• Release datum15-10-2012
• LabelPelagic Records [DE]
• PromotorKickstartmyband Promotions [CH]

Tracklist

01. Old Widow's Gloom
02. Athena
03. Iron Chest
04. Boundless Void
05. Eyes In The Night
06. Brimstone
07. Catharsis
08. Silver Decay
09. Shattered
10. Teal Trail

Earthship is eind 2010 opgericht door voormalig The Ocean drummer Jan Oberg, die hier zorgt voor de gitaren en zang. De band debuteerde al snel daarna (uiteraard op Pelagic), begin 2011, met het wat wisselvallige album Exit Eden. We zijn nog maar zo'n anderhalf jaar verder wanneer in een nieuwe bandbezetting (waarin onder anderen Jan's echtgenote Sabine op bas) en gereduceerd tot trio, de opvolger Iron Chest gepresenteerd wordt. Het genoemde echtpaar wordt nog terzijde gestaan door drummer Dennis Böttcher.

Wat als eerste opvalt is de vette muur aan geluid die wordt opgetrokken, het lijkt me dat Earthship in ieder geval de luisteraar wil overdonderen met hun bombastische, noisy aanpak. Is dit daadwerkelijk 'slechts' een trio? zou je je bijna afvragen. Het eerste drietal tracks Old Widow's Gloom, Athena en Iron Chest klinken alsof de muziek zich door trekkend en zuigend drijfzand heeft moeten doorworstelen. De term sludge (betekent niet voor niks letterlijk: slib) was nog nooit zo op z'n plaats. Wat een riffs, wat een groove, dit is lomper dan lomp, en tegelijkertijd toch zo swingend als het spreekwoordelijke stel tieten.

Inderdaad, bands als Mastodon, Baroness, Crowbar, Kylesa of Bison B.C. beheersen dit trucje ook; en Earthship klinkt ook wel erg Amerikaans voor een Duits gezelschap. Het moge duidelijk zijn waar zij hun muzikale mosterd vandaan hebben. Toch probeert Earthship deze muziek wel wat eigens mee te geven, en dat zit 'm dan vooral in het zoeken naar de nuance. Want na het overrompelende trio genoemde tracks klinkt Boundless Void opvallend spacey, atmosferisch. Hier laat Eartship zich van de ingetogen kant horen, en wordt zelfs cleane zang ingezet in plaats van het woeste eentonige gebrul van Oberg. Overigens blijft de basis van met name het snarengeweld nog altijd zo log als wat, de invulling van het nummer is echt wel een stuk subtieler.

Des te aangenaam rost daarna Eyes In The Night er weer vandoor om de luisteraar mee te nemen in een dolle achtbaanrit van mulle, logge grooves. Brimstone, Catharsis, bijna een orgastisch genot aan onderbuiktrillend geweld. Totdat Shattered de achtbaan even pas op de plaats laat maken, een moment van bezinning. Perfecte dynamiek, dit houdt het leven in het album, want laat de overige nummers daarmee nog spetterender doorkomen. Hoewel qua aanpak doomy traag, doet het in lompheid niks onder voor de andere tracks; toch geeft het op een of andere manier wat lucht. En wat een fraai einde.

Enig minpuntje vind ik de al even aangestipte vocalen. De brul van Oberg vind ik niet afwisselend genoeg, en juist waar het geschreeuw even wegvalt krijgt de muziek net wat meer ruimte. Voor de rest alleen maar een dikke plus voor dit lekker rossende plaatje dat me echt in 1 keer in z'n greep had. Deze keer geen nuance of subtiliteit van mijn kant, hopelijk krijg ik daar geen spijt van.