Echolot - Destrudo

• BandEcholot [CH]
• TitelDestrudo
• Release datum02-10-2020
• LabelCzar Of Crickets [CH]
• Genre Doommetal, Postrock / metal, Psychedelische rock

Tracklist

01. Frozen Dead Star
02. Orbital
03. Wind Up North

Echolot is een grotendeels instrumentaal trio uit Zwitserland, actief sinds 2014. In 2016 debuteerde de band met album I, dat volledig aan mij voorbij is gegaan. Mijn kennismaking volgde met het tweede album Volva (oktober 2017). Daarop stonden vier tracks met een speelduur van tien minuten tot ongeveer een kwartier, getiteld / genummerd II tot en met V. Logisch, gezien de titel van het debuutalbum, dat bestond track I van zo'n 38 minuten. Die gewoonte wordt echter doorbroken met album nummer drie Destrudo, waarop drie 'normaal' getitelde tracks staan. Wat dus wel gebleven is: de bovengemiddelde lengte van de nummers, in dit geval halen de drie tracks een gezamenlijke speelduur van zo'n 39 minuten.

Wat wel enigszins veranderd is: op Destrudo horen we meer zang dan voorheen. Van intiem gefluister via semi-cleane zang (in Orbital) tot rauw geschreeuw hebben de nummers nu daadwerkelijk een tekstuele inhoud. In de basis maakt dat voor de muzikale invulling helemaal niks uit. De muzikale richting varieert nog altijd van ingehouden, hypnotiserende psychedelica via betoverende, herhalende postrock / metal tot aan zware doom en een brutaal vleugje sludge.

Dat vertaalt zich naar afwisselend logge gitaarriffs en pakkende leads, slome trommelslagen en gruizige baslijnen; dat alles voorzien van een adequate maar sobere productie, die de muziek precies dat jamachtige, live-gevoel meegeeft. Dat maakt de muziek zeer beluisterenswaardig, ondanks dat het totaalplaatje toch verre van lichte kost is. Met name de uitwaaierende melodieuze gitaarleads grijpen je aandacht, al mogen de grommende baslijnen en het afwisselende, groovende drumwerk er ook zijn. Juist de paradox tussen de relatieve lichtheid van de gitaren, en de logheid van de ritmesectie die daar onderdoor z'n vernietigende werk doet, vind ik een sterk aspect van deze muziek. Over de vocale inzet ben ik wat minder te spreken, zeker dat overstuurde geschreeuw kan ik missen als kiespijn; ik zal daar niet gauw aan kunnen wennen denk ik.

De derde track Wind Up North neemt zo'n beetje de helft van de speelduur van het album voor z'n rekening, en vind ik het meest indrukwekkende nummer. Natuurlijk gebeurt er heel veel in bijna twintig minuten, maar het is vooral de sludge-achtige aanpak die me vanaf het begin direct aanspreekt. Gaandeweg wordt je als luisteraar meegesleurd langsheen verschillende sferen, van dromerig, intrigerend tot onheilspellend. Daarbij spelen hier - in tegenstelling tot op de voorganger - vocalen wel degelijk hun rol. Naar het einde toe worden we nog getrakteerd op langgerekte dronerige stukken, voor nog meer griezelige atmosfeer.

Ik zou zeggen: luister hieronder maar eens en oordeel zelf of je de uitdaging van een duister hoorspel van bijna twintig minuten aandurft. Ik durf te beloven dat je niet teleurgesteld zult worden!