Echolot - Volva

• BandEcholot [CH]
• TitelVolva
• Release datum06-10-2017
• LabelCzar Of Revelations [CH]
• PromotorCzar Of Crickets [CH]
• Genre Doommetal, Psychedelische rock, Stoner

Tracklist

01. II
02. III
03. IV
04. V

Echolot is een vrijwel instrumentaal powertrio uit Zwitserland, actief sinds 2014. In 2016 debuteerde de band met album I, dat volledig aan mij voorbij is gegaan. Dat kan ik nu goed maken met de opvolger Volva, die vorige maand verscheen. Hierop staan vier tracks met een speelduur van tien minuten tot ongeveer een kwartier, getiteld / genummerd II tot en met V. Logisch, gezien de titel van het debuutalbum, dat bestond uit 1 gelijknamige track (van zo'n 38 minuten).

De muzikale richting leidt in donkere richtingen, en varieert van psychedelica via stoner tot doom. Dat vertaalt zich naar logge gitaarriffs, slome trommelslagen en gruizige baslijnen; dat alles voorzien van een sobere productie, die de muziek precies dat live-gevoel meegeven. De vier nummers voltrekken zich in een jam-achtige sfeer, waarbij zang eigenlijk niet echt nodig is. Dat blijkt dan ook niet het sterkste punt van deze band, zeg ik even heel mild. Het trio weet dan ook puur met hun instrumenten prima te boeien.

Qua vergelijkingen kom ik tot een middenweg tussen bands als Motorpsycho en Mars Red Sky (en misschien zelfs wel een vleugje Pink Floyd) enerzijds - het psychedelische aspect - en Black Sabbath anderzijds - vanwege de groove en heavy rock- en doom-invloeden.

Vanaf opener II wordt de muziek heel rustig opgebouwd, met psychedelisch klinkend gitaarspel, en een steeds meer aanzwellende ritmesectie, om weer terug te keren naar een ingetogen stukje. Dit wordt een paar keer herhaald tot het nummer helemaal open barst, en er een freakerige sfeer ontstaat. Ik vind het wel gaaf gedaan, en kan er dan ook prima naar luisteren.

Met III gaat het er al wat ruiger aan toe, met ronkende riffs en wat tempowisselingen gaat de muziek hier meer richting stoner. Al blijven meer ingetogen stukjes onderdeel uitmaken van de opbouw. En dat is maar goed ook, want daardoor klinken de vlottere stukken ook echt wat zwaarder. Dat klinkt als vrij standaard dynamiek, en ok, dat is het uiteindelijk ook, maar ik kan hier wel van genieten. Ook wanneer de ronkende groove achterwege blijft (zoals het begin van IV) blijft er nog genoeg te genieten; geef deze muziek gewoon de aandacht die het verdient!