Ecnephias - Necrogod

• BandEcnephias [IT]
• TitelNecrogod
• Release datum28-06-2013
• LabelCode666 [IT]

Tracklist

01. Syrian Desert
02. The Temple of Baal-Seth
03. Kukulkan
04. Necrogod
05. Ishtar (Al-‘Uzza)
06. Anubis (The incense of Twilight)
07. Kali Ma (The Mother of the Black Face)
08. Leviathan (Seas of Fate)
09. Voodoo (Daughter of Idols)
10. Winds of Horus

Hier hebben we weer zo'n typisch geval van op het verkeerde been gezet worden. Necrogod is het vierde album van het Zuid-Italiaanse Ecnephias, dat verschijnt via Code666. Die informatie, in combinatie met de eerste regel uit de bio 'Ecnephias is a melodic death black metal band formed in Potenza, Italy, in 1996' enzovoort, deden mij vermoeden dat ik te maken zou krijgen met schimmige black metal. Maar niets daarvan, wat ik hier voorgeschoteld krijg is een mix van doom en gothic, of dark rock/metal, zo men wil.

Duister is het zeker, Necrogod is geen vrolijk plaatje. Zanger/gitarist Mancan blijkt het opperhoofd van dit gezelschap (en de enige constante factor) en met name zijn stemgeluid drukt een zwaar stempel op de muziek. Zijn rauwere, meer raspende stemgeluid doet nog het meest denken aan Moonspell's Fernando Ribeiro; mede door het Italiaans/Latijnse accent of woorden die gebruikt worden. In de cleanere variant van de vocalen doet de man me denken aan Peter Steele (R.I.P.), terwijl ook de muziek wel raakvlakken heeft met diens band Type O Negative. Dat zit 'm dan vooral in het duistere, soms dromerige gevoel, de (nec)romantische sfeerzetting. Ook het theatrale, bombastische van die band hoor ik hier wel in terug.

De muziek op zich zit niet al te ingewikkeld in elkaar, ondanks de donkere thematiek zou ik die soms bij vlagen catchy willen noemen. De gitaarpartijen zijn over het algemeen melodieus te noemen, en worden aangevuld met toetsenwerk, waaronder ook piano. Het mysterieuze intro Syrian Desert zet de toon met percussie, chants en fluit, een geheel dat Oosters of Zuid-Amerikaans aandoet, voodoo-achtig (er is ook een nummer met de titel Voodoo) misschien wel.

The Temple Of Baal-Seth, Kukulkan en titelnummer Necrogod laten vervolgens prima horen waar het bij Ecnephias om gaat. Verhalen uit diverse culturen en mythologieën worden sfeervol verteld en in een muzikaal bijpassend jasje gestoken, waarbij 'authentieke' instrumenten als bijvoorbeeld de panfluit (in Kukulkan, over de gevederde slang van de Maya's) niet geschuwd wordt. Of de Oosters klinkende snaarinstrumenten in het titelnummer, over het oproepen der doden. Die muziek is verder alles behalve heavy, maar wordt overheerst door een donker, mysterieus sfeertje. Wel komen er fijne gitaarsolo's voorbij, overigens geheel in dienst van de muziek.

Oosterse, of in elk geval zo klinkende melodieën komen sowieso met regelmaat voorbij op dit album. Het verhoogt de mystieke sfeer die opgeroepen wordt, en past perfect binnen deze muziek. De nummers worden spannend opgebouwd, samen met de invulling ervan is daar overduidelijk goed over nagedacht. De instrumentale afsluiter Winds Of Horus is in deze context misschien nog wel het meest heavy, of het meest metal te noemen, en heeft een progressieve inslag.

Ik heb me met Necrogod positief laten verrassen, zowel doordat het andere muziek was als dat ik verwachtte, en bovendien nog doordat de muziek en de sfeer op dit album me zeker bevallen zijn. Het is op zich niet nieuw wat Ecnephias te beiden heeft, maar de uitvoering wordt met kwaliteit gebracht. Lekker plaatje om relaxed naar te luisteren.