Entombed A.D. - Back To The Front

• BandEntombed A.D. [SE]
• TitelBack To The Front
• Release datum04-08-2014
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Kill To Live
02. Bedlam Attack
03. Pandemic Rage
04. Second To None
05. Bait And Bleed
06. Waiting For Death
07. Eternal Woe
08. Digitus Medius
09. Vulture And The Traitor
10. The Underminer
11. Soldier Of No Fortune

Het verhaal Entombed (ik weiger mee te doen aan de A.D.-flauwekul, er is maar 1 Entombed!) is inmiddels uitgebreid uitgemeten via de diverse (social) media. Na zes jaar stilte op platengebied zouden de Zweden vorig jaar het toepasselijk getitelde Back To The Front uitbrengen. Met het definitieve vertrek van de afvallige gitarist Alex Hellid uit de band dreigde een juridisch steekspel rond de bandnaam, waardoor de release in eerste instantie werd uitgesteld. Nu hebben de overgebleven leden (lees: zanger LG Petrov met z'n huurlingen) inmiddels eieren voor hun geld gekozen en de bandnaam lichtelijk aangepast, zodat het album eindelijk te horen kan zijn.

De hamvraag is natuurlijk: was het al deze moeite en het wachten waard? Dat ligt er maar helemaal aan wat je heden ten dage nog van Entombed verwacht. Wie (nog steeds) een terugkeer naar de echt oude tijden verwacht kan dat gerust vergeten. Uiteraard zijn Left Hand Path en Clandestine briljante death metal pareltjes, maar ikzelf raakte pas echt verslingerd aan de band toen ze hun death 'n' roll op de kaart zetten; te beginnen met de albums Wolverine Blues en To Ride, Shoot Straight And Speak The Truth. Sindsdien bracht de band met wisselend succes albums uit, en tourde de band waar en wanneer maar kon. Hoewel de band af en toe wel een karikatuur van zichzelf leek was wat mij betreft het muzikale gehalte in orde; en Petrov blijft natuurlijk een unieke frontman. Ik heb 'm niet voor niets ooit de Ozzy van de death metal genoemd :-)

Nu naar het heden. Met Back To The Front doet Entombed niets wat ze niet al veel eerder gedaan hebben. Qua muzikale richting is het dus voorspelbaarheid, en juist ook vertrouwdheid, troef wat dat betreft. En het is maar net of je dat als liefhebber als storend ervaart of niet. Het patroon van groovende riffs wordt zeker de eerste helft van het album niet doorbroken, de nummers zijn een feest der herkenning. Kill To Live, Bedlam Attack en Bait And Bleed ronken en knorren dat het een lieve lust is, en de herkenbare vocale (on)kunde van LG Petrov geeft de nummers het vertrouwde gevoel.

Waiting For Death valt op doordat het in eerste instantie een korte, snelle death metal eruptie is. Uiteindelijk wijkt het echter niet heel erg af van het gekozen pad, ondanks het wat vlottere tempo. Om dat recht te zetten lijkt het navolgende Eternal Woe net wat logger en zwaarder te klinken, ondanks z'n frivole gitaarlijntje. Het nummer dat misschien nog wel het meest vertrouwd/herkenbaar klinkt als Entombed vind ik Digitus Medius, dat op zeker heavy as fuck is!

Ook The Underminer valt op door het tempo - misschien nog wel meer dan Waiting For Death - en is denk ik het snelste nummer dat de band in jaren schreef, bijna op het crust/punkige af. Hierna volgt opnieuw zo'n log en traag nummer, Soldier Of No Fortune, dat op haast doomy manier de ingewanden en maagstreek bespeelt. Lekker lomp dus, en een fijne afsluiter, met zeer herkenbaar gitaargeluid.

De conclusie had ik eigenlijk al genoemd: Entombed doet niets wat de band niet al veel eerder heeft gedaan. Het geluid zit ergens tussen de old school death en de latere death 'n' roll in, waardoor liefhebbers van beide aspecten aangesproken kunnen zijn door deze nieuweling. Ik vind Back To The Front zeker niet het slechtste album dat Entombed ooit uitbracht (dat is waarschijnlijk de wel heel plichtmatige voorganger Serpent Saints). Het is wat dat betreft representatief voor waar de band nu staat: ergens tussenin, met een ongewisse toekomst. Wordt ongetwijfeld vervolgd.