Exodus - Persona Non Grata

• BandExodus [US]
• TitelPersona Non Grata
• Release datum19-11-2021
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Persona Non Grata
02. R.E.M.F.
03. Slipping Into Madness
04. Elitist
05. Prescribing Horror
06. The Beatings Will Continue (Until Morale Improves)
07. The Years Of Death And Dying
08. Clickbait
09. Cosa Del Pantano
10. Lunatic Liar Lord
11. The Fires Of Division
12. Antiseed

Tijdens mijn mijmeringen omtrent Blood In Blood Out - het laatste album van Exodus uit 2014 - heb ik kort uitgelegd hoe ik tegen de geschiedenis van Exodus aankijk. Een opvolger heeft zeven jaar op zich laten wachten, maar in dezelfde line-up wordt Persona Non Grata gepresenteerd. Een vol uur thrashen, verdeeld over twaalf tracks.

In eerste instantie schrik ik wanneer ik zie dat opener en titelnummer Persona Non Grata maar liefst zeven en halve minuut duurt. Het zal toch niet zo zijn dat Exodus nog altijd lijdt aan het Metallica-post-thrash-syndroom om hun nummers zo langdradig mogelijk te eindigen? Dat valt deze keer - in tegenstelling tot op het vorige album - gelukkig behoorlijk mee. De muziek blijft overwegend razendsnel en vooral lekker agressief; vooral drummer Tom Hunting lijkt zo af en toe behoorlijk haast te hebben. En daar is helemaal niks mis mee, sterker nog, ik vind het een aanbeveling voor wat betreft (old school) thrash metal.

R.E.M.F. trekt die lijn lekker door, en ik ben al net zo snel weer gewend aan de snerpende vocalen van oudgediende Steve Souza. Zijn stem past als gegoten bij de agressieve thrash van deze band; weliswaar niet al te veel variatie, maar de kracht lijkt nog altijd aanwezig en dat is ook veel waard. Tracks als bijvoorbeeld Slipping Into Madness, The Beatings Will Continue (Until Morale Improves) en Clickbait varen wel bij de genoemde aanpak. Naast de opzwepende drums vallen ook de uitstekend op elkaar afgestemde gitaarpartijen op. Echt heerlijk vet!

Twee maal wordt er op het album nadrukkelijk gas terug genomen. De eerste keer is dat tijdens het wat Slayeriaanse Prescribing Hour, een traag en dreigend nummer dat ik niet per se tot de betere van dit album reken. Qua afwisseling welkom, het is ook lekker atmosferisch, maar ook net wat te eenvormig. Verder op het album valt het akoestische intermezzo Cosa Del Pantano op. Of eigenlijk is dat het intro voor Lunatic Liar Lord, dat zich al snel ontpopt tot bekend Exodus-terrein. Zonder intro / intermezzo nog altijd goed voor maar liefst acht minuten. Opnieuw ben ik aangenaam verrast dat de band echt gedurende het hele nummer weet te overtuigen, inclusief dreigend traag middenstuk. Laat dat dan de winst ten opzichte van de voorganger zijn!

Verdorie zeg, ben ik zowaar behoorlijk positief over de nieuwe Exodus, de band waarvan ik sinds het voorgaande album dacht dat deze me alleen nog maar kon teleurstellen. Op deze manier word ik graag op m'n nummer gezet, want Persona Non Grata raad ik absoluut aan aan elke rechtgeaarde thrash-liefhebber, van vroeger en nu!