Frontstreet - Moving Balance

• BandFrontstreet [NL]
• TitelMoving Balance
• Release datum01-10-2022
• LabelEigen beheer
• Genre Alternative metal, Nu-metal

Tracklist

01. Loophole
02. What Remains
03. Symbiosis
04. Mirror
05. Slowburn
06. F.R.E.E.
07. White Noise

Ontstaan in 2015 kwam de Nederlandse alternatieve metalband Frontstreet in 2017 met hun debuutalbum Reality Check, waarop naar hartenlust gestoeid werd met elementen van nu-metal, drum 'n' bass, hardcore en rap. Het heeft even geduurd - vijf jaar om precies te zijn - eer de band een opvolger paraat had, maar op 1 oktober zag dan toch de EP Moving Balance het levenslicht. Overigens verschenen de eerste singles / videos al zo'n jaar geleden.

Ik vind het al direct prettig om te horen dat die periode van vijf jaar zich - direct of indirect - heeft uitbetaald. Op Moving Balance klinkt Frontstreet namelijk zo veel vetter, krachtiger en volwassener ten opzichte van het debuut. Misschien een logisch proces van opgroeien, maar het is natuurlijk niet zo maar vanzelfsprekend dat elk stel muzikanten dat in zich heeft. Frontstreet dus duidelijk wel, met drie-vijfde van de bezetting van toen - alleen de ritme-sectie is nieuw. De mix van nu metal met rap en electronica is hard, pakkend en emotievol.

Opener Loophole begint bedachtzaam, maar al snel vallen beukende drums, hakkende gitaren en atmosferische elektronica in, en mogen de voetjes van de vloer. De agressieve schreeuw-zang past hier helemaal bij. Het is meteen afwisseling troef tussen de hard beukende stukken en de meer ingetogen sfeer-stukjes. Dit zal uiteindelijk het handelsmerk blijken van Frontstreet anno jaren '20, hetgeen wat mij betreft zorgt voor een sterke eigen smoel. What Remains borduurt hier op voort met straffe riffs en sterke samen'zang', of beter gezegd samen-gebrul. Ook hier weer die ingetogen flarden elektronica als extra dynamiek.

Symbiosis begint opwindend met een groovende gitaarriff, waar vervolgens een verrassende opbouw aan wordt toegevoegd, die uitmondt in een samengaan van opzwepende ritmes en emotievol gebrul. Vervolgens wordt de sfeer weer afgebroken tot een meer minimalistische aanpak, om daarna - inmiddels niet meer zo onverwacht - te ontploffen richting een stomende climax. Het korte Mirror is als compositie wat minder interessant, maar vormt wel een mooi bruggetje naar het volgende, sterke blok met het atmosferische Slowburn en vooral het kneiterhard beukende F.R.E.E., waar nog eens extra agressie wordt toegevoegd met twee gastzangers (Adam Ramey van Dropout Kings en Tommy Roulette van Jynx).

White Noise sluit op passende wijze af, met volvette grooves en opnieuw een zeer afwisselende vocale aanpak. En dan kom ik tot de conclusie dat Frontstreet me op aangename wijze heeft weten te verrassen. Nu metal saai en achterhaald? Echt niet, wanneer je het brengt op de manier waarop deze band van nota bene eigen bodem dat doet. Opgesierd met elementen van metalcore, veel rap-vocals, sterke atmosferische elektronica en een flinke dosis gezonde agressie (of andere emoties) in de zang maakt Frontstreet er een lekker pakkend geheel van. Dit alles gegoten in compacte composities. Ik zou dit wel eens live willen zien!