Gentle Knife - Clock Unwound

• BandGentle Knife [NO]
• TitelClock Unwound
• Release datum01-07-2017
• LabelBajkal Records [NO], Just For Kicks [DE]
• Promotor[Pias] [NL]
• Genre Alternative Rock, Progrock / metal

Tracklist

01. Prelude: Incipit
02. The Clock Unwound
03. Fade Away
04. Smother
05. Plans Askew
06. Resignation

Clock Unwound is het tweede album van het Noorse gezelschap Gentle Knife, opvolger van het titelloze debuut van twee jaar geleden. De subtitel van dit album is dan ook Gentle Knife II. Ik bedenk me even of ik hier ook het woord 'band' moet gaan gebruiken, want Gentle Knife is geen alledaags gezelschap, of ensemble, of... ja wat eigenlijk.

Het zijn maar liefst elf personen die hier deel van uitmaken, het vocale bereik en instrumentarium zijn dan ook zeer uitgebreid. Zo horen we naast verschillende mannelijke en vrouwelijke zangstemmen ook een diversiteit aan toetseninstrumenten, fluitisten en blazers, en klassieke rockinstrumenten - gitaren, bas, drums - voorbij komen.

De gemene deler uit het muzikale gebodene bestaat dan ook uit progressieve rock uit (het begin van) de jaren zeventig. Hierbij kun je denken aan bands als King Crimson, Gentle Giant, Jethro Tull, Pink Floyd, Genesis, Camel en Yes. Het album begint nog ingetogen met piano en blazers (Prelude: Incipit), hier wordt ik in eerste instantie niet echt vrolijk van. Maar wat daarna komt is het best te omschrijven als een achtbaan aan langere, uiteenlopende composities die bol staan van de tempo- en sfeerwisselingen. Titelnummer The Clock Unwound zit er met z'n speelduur van bijna 16 minuten alleen al boordevol mee. Het is dan ook echt geen doen om te beschrijven wat er allemaal voorbij komt.

De muziek wisselt af tussen episch en ingetogen sfeervol, en laveert heen en weer tussen Jethro Tull-achtige folk-rock, de mystiek van Pink Floyd, de virtuositeit van Yes en King Crimson, de pakkendheid van Genesis, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alsof de invloeden uit de rockmuziek alleen nog niet genoeg zijn, stoeit Gentle Knife ook nog met elementen uit de geïmproviseerde jazz en wereldmuziek (zoals bijvoorbeeld latin in het verder sowieso swingende Smother). Afsluiter Resignation is het meest donkere nummer van het album, in een sfeer die ik hier eigenlijk niet verwacht had. Het is wel een gaaf nummer!

Regelmatig ga je je afvragen of je hier eigenlijk wel naar 1 band zit te luisteren, zo divers is de muziek. Althans zo lijkt het, want uiteindelijk blijkt het allemaal best bij elkaar te passen. Meerdere luisterbeurten leveren nog altijd nieuwe ontdekkingen op. Ja, groeiplaat is hier bijna een understatement. Daar moet je dan wel een behoorlijk uithoudingsvermogen voor hebben, want dit is geen gemakkelijke kost. Ja ja, de aanhouder wint, doorzetten wordt beloond, enzovoort. Maar dat is in dit geval echt zo!