Gingerpig - Ghost On The Highway

• BandGingerpig [NL]
• TitelGhost On The Highway
• Release datum20-02-2015
• LabelSuburban [NL]

Tracklist

01. The Nature Of The Fool
02. Five River Swamp
03. Stay Down
04. Hear Me
05. Ghost On The Highway
06. Brace Before The Fall
07. Burning Up The Road
08. A Lifetime Of Murder
09. The Dog At The Gate

“Music is my way to stay ahead of my personal ghost on the highway.”

Gingerpig is - of leek op het eerste gezicht - vooral de band van 'die gitarist die bij Gorefest gespeeld heeft'. Boudewijn Bonebakker is inderdaad de meest opvallende naam binnen Gingerpig, alwaar hij na het definitieve einde van Gorefest zijn death metal comfortzone inruilde voor old school hardrock, en naast de gitaren ook nog de vocalen voor z'n rekening neemt. Ghost On The Highway is na The Ways Of The Gingerpig (2011) en Hidden From View (2012) het derde album van de band, dat op 27 februari werd gepresenteerd.

Een belangrijk verschil met het voorgaande werk ligt direct voor de hand: na Hidden From View verliet toetsenist Jarno van Es de band, waarna Gingerpig besloot als trio te vervolgen. Dat zonder het voorheen zo aanwezige toetsenwerk het bandgeluid een metamorfose zou ondergaan was te verwachten; eens horen hoe het 'nieuwe' Gingerpig daar mee om is gegaan.

Openers The Nature Of The Fool (met heerlijke solo aan het eind, wel een beetje een raar en onverwacht einde) en Five River Swamp laten wat mij betreft vooral horen dat Gingerpig investeert in mooie liedjes. Diepgeworteld in de jaren '70 is het een zeer herkenbaar geluid dat de luisteraar voorgeschoteld krijgt. Zonder dat er nou echt een of meerdere bands aan te wijzen zijn die als invloed gediend hebben krijg je toch het idee dat je deze muziek vaker hebt gehoord. Het is een soort vertrouwdheid (nostalgie?) die als een aangenaam warme deken over het album heen ligt. Ik zelf wordt erg rustig van deze muziek.

Even veer ik op gaandeweg Stay Down: de gitaarriff en het baswerk liggen hier een stuk zwaarder op de maag, dit nummer is echt heavy, en daarmee ook wat donkerder gekleurd dan de voorgaande twee. Mooi gedaan. Hear Me laat hierna de gevoelige kant van (de muziek van) Gingerpig horen. De getormenteerd klinkende - maar erg goed gelukte! - zang grijpt me van het begin af aan bij de strot, om me het hele nummer niet meer los te laten. De subtiele tromroffels en het bij momenten zeer ingetogen bas- en gitaarwerk vormen de perfecte basis voor, en een fraai geheel met, deze sterke vocalen. In eerste instantie mijn favoriet van het album, een heerlijk dynamische track!

Het titelnummer Ghost On The Highway volgt na het voorgaande een goed gekozen meer upbeat tempo. Blijkens de quote die als uitleg wordt gegeven voor deze titel (ook) een zeer persoonlijk nummer, dat zich wat mij betreft echter niet vertaald heeft naar een nummer dat echt blijft hangen. Wel weer een fraaie gitaarsolo. Grappig genoeg krijgen we hierna twee nummers (Brace Before The Fall en Burning Up The Road) die me wel aan een bepaalde band doen denken, en wel aan Thin Lizzy. Uitgebalanceerde rocksongs met het nodige gevoel, en veel aandacht voor het snarenwerk. Niet dat dat elders niet zo is, hier valt het gewoon meer op misschien, zeker de bas in laatstgenoemd nummer.

A Lifetime Of Murder is hierna een opzichtig eenvoudige stamper, lijkt me prima live-materiaal, even lekker alles van je af gooien. Waarna The Dog At The Gate er qua groove en tempo nog een schepje bovenop doet. Hiermee heb je helemaal nog niet het gevoel dat het album al is afgelopen, en dat de band nog wel even mee kan. Dit is wel een lekker opzwepend nummertje, met weer van dat opvallend ronkende basgeluid; en een verrassend einde.

Dat Gingerpig bestaat uit door de wol geverfde muzikanten die zowel hun instrumenten als deze muziek tot in de perfectie beheersen is uiteraard een open deurtje. Toch is dat ook wel nodig om je binnen het zeer brede genre van de klassieke hardrock staande te houden. Daarnaast is het schrijven van sterke liedjes mooi meegenomen, daar heeft Gingerpig er wel een paar van staan op dit album. Het niveau van het begin van het album wordt helaas niet helemaal doorgetrokken, maar gezapig of vervelend wordt het gelukkig nergens, een onzichtbare ondergrens komt nergens ook maar in de buurt om doorheen te zakken. Het gemis van de toetsen zorgt voor een wat 'kaler', net wat minder warm geluid (ondanks de aanwezige deken), maar wordt prima opgevangen middels sterke liedjes en dito vocalen, waar gewoon ook heel veel gevoel in zit!