Gluttony - Cult of the Unborn

• BandGluttony [SE]
• TitelCult of the Unborn
• Release datum25-05-2018
• LabelVic Records [NL]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Death Is Only the Beginning
02. Gluttony
03. Torn from the Grave
04. Church of Rot
05. Cult of the Unborn
06. Chalice of Maggots
07. Bane of the Carrion Lord
08. Divine Dismemberment
09. The Casket Master

Death Is Only the Beginning

Het lijkt wel alsof hoe meer muziek je hoort, en hoe meer je er over schrijft, het steeds moeilijker wordt om enthousiast te schrijven over een band die je echt te gek vindt, maar eigenlijk dertien in een dozijn muziek maakt. Ik bedoel: hoeveel typisch Zweedse HM-2 buzzsaw gitaargeluid old school death metalbands kun je hebben; en nog leuk vinden ook? Gluttony (één van de zeven hoofdzonden: vraatzucht) is een typisch voorbeeld.

Gekropen uit een naamloos graf in 2009 bracht Gluttony (met driekwart van My Own Grave in de bezetting) hun debuutdemo Coffinborn uit in 2012 en de EP Eaten Alive in 2013. Het debuutalbum Beyond The Veil Of Flesh werd uitgebracht in 2014, gevolgd door de split CD met de landgenoten van Sordid Flesh in 2016. Nu, in 2018, is hun gloednieuwe tweede volledige album Cult of the Unborn beschikbaar.

Vooropgesteld: ik vind het geluid dat een band als Gluttony voortbrengt echt helemaal geweldig. Deze death metal van de oeroude school beukt en groovet als een malle; hier stil bij blijven staan of zitten is echt geen optie. In een krap half uurtje worden er in een straf tempo negen nummers doorheen geramd, alsof het weer zo'n beetje 1990 is. Afgewisseld door een spaarzaam aanwezig maar o zo welkom vertragend breakje wordt het album er in één ruk doorheen gerost. En dat is gewoon lekker!

Maar deze muziek (en het bijbehorende concept) zijn zo origineel als een zandkorrel in een uitgestrekte woestijn; en dat gaat stiekem toch een beetje wringen. Want hoewel het kwartet qua liedjes overtuigt denk ik toch best vaak aan veel, heel veel andere bands, vooral uit Zweden, maar ook uit Nederland. Behalve de voor de hand liggende klassiekers bekruipt me regelmatig het gevoel dat ik net zo goed iets van Rogga Johansson kan opzetten, net zo weinig origineel en minstens net zo lekker.

Maar daarmee zou ik Gluttony te kort doen. Vooral de laatste drie tracks - met The Casket Master als onbetwistbaar hoogtepunt - van het album swingen als het spreekwoordelijk stel tieten (en ook daar kan ik geen genoeg van krijgen!)