Gold - No Image

• BandGggolddd [NL]
• TitelNo Image
• Release datum24-10-2015
• LabelVán Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Servant
02. Old Habits
03. O.D.I.R.
04. Shapeless
05. Tar And Feather
06. The Controller
07. The Waves
08. And I Know Now
09. Don't
10. Taste Me

Deze band Gold is wat mij betreft tot nu toe een goed bewaard geheim gebleven. En dan komt de band ook nog eens gewoon uit Nederland, Rotterdam om precies te zijn. Nadere inspectie leert me dat de band in 2012 al debuteerde met het album Interbellum; die heb ik dan blijkbaar gemist. Uiteindelijk lijkt dat ook niet zo erg te zijn, want naar ik begrijp heeft de muziek op dat debuutalbum weinig te maken met wat Gold tegenwoordig doet. Ik kan dus zonder voorgeschiedenis/vooringenomenheid gewoon door naar album nummer twee: No Image.

De muziek die Gold ons voorschotelt is niet zomaar in een rock- of metalhokje te drukken. Ik hoor vooral een basis van gothic/dark rock/new wave en occulte rock, maar daarnaast zijn er ook invloeden herkenbaar van (post-)punk, en vleugjes noise en elektronica. Bij een eerste oppervlakkige beluistering moest ik eigenlijk wel een beetje aan The Devil's Blood denken (en verdorie, een der muzikanten blijkt een verleden in die band te hebben), maar dat blijkt te gemakkelijk. Ja, er zijn overeenkomsten: een zangeres, gitarist Thomas Sciarone, Ván Records, en een vintage geluid. Maar na vaker luisteren blijkt het uiteraard een stuk minder simpel.

Het is namelijk geen lichte kost die Gold de luisteraar voorschotelt. De vaak noisy rock is zeer mysterieus en duister qua sfeer, daar kunnen zelfs de vrouwelijke vocalen geen verandering in brengen. Sterker nog, de eigenzinnige vocale voordracht versterkt die mystiek alleen maar. Al klinkt de zang soms nog zo ingetogen, juist in combinatie met de muziek geeft deze een beklemmende sfeer; in mijn beleving dan toch. Hoe dan ook is mij wel duidelijk geworden dat Gold goed heeft nagedacht over wat de band wil en hoe dat te bereiken.

We horen de diverse invalshoeken eigenlijk al meteen in de eerste twee nummers van het album. Daar waar Servant de opgefokte rockende opener is, doet Old Habits veel mysterieuzer, en zelfs wel een beetje spacey aan. Stampende duistere rockmuziek, maar wel met een beetje een dromerige ondertoon. Het is een afwisseling die No Image blijkt te domineren. Waarbij ik eerlijk gezegd een voorkeur heb voor de meer introverte en donkere/dromerige kant van de muziek, dan de snellere en 'hardere' aspecten. Absolute aanrader, zeker voor degene die verder kijkt dan de retro-rock-neus lang is!