Graveborne - Through the Window of the Night

• BandGraveborne [FI]
• TitelThrough the Window of the Night
• Release datum20-01-2014
• LabelSéance Records [AU]

Tracklist

01. Burn the City of God
02. Tiesi Päähän
03. Root of Evil
04. Misericordia
05. Into The Abyss
06. In the End I Find My Beginning
07. Pyhää Verta
08. Todkrieg
09. Men Behind The Sun

Black metal is er, net zoals zoveel andere al dan niet metalen muziekgenres, in allerlei soorten en maten. Kaf en koren. Het Finse Graveborne is dan weliswaar niet de meest originele band in dit black metal genre, maar wel een die bestaat uit technisch goede muzikanten; en een band die waarde hecht aan een goed geproduceerd album.

Goed, dit Graveborne is dus afkomstig uit de Finse hoofdstad Helsinki, en is actief sinds 2008. Voor hun tweede album Through The Window Of The Night (na debuut Pure Negativity uit 2011) is de band aanbeland bij het Australische, gespecialiseerde label Séance Records, dat het album eind januari 2014 wereldwijd zal uitbrengen.

Kort door de bocht: Graveborne brengt old school black metal in een hedendaags jasje. Je hoort de intentie om rauwe black metal gebaseerd op de pure jaren '90 stijl te brengen. Immortal, Marduk en Dark Funeral behoren overduidelijk tot de invloeden, waarschijnlijk in combinatie met de straffe Finse winters, die vast mede tot het koude, harde black metal geluid geleid hebben. De blastbeats, tremolo-picked riffing en evil vocalen maken dan ook een belangrijk bestanddeel uit van deze muziek. Opener Burn The City Of God spreekt wat dat betreft boekdelen.

Wat Graveborne anders maakt is de netheid waarmee alles wordt uitgevoerd. De uitvoering is strak, en er worden op gezette tijden elementen uit bijvoorbeeld thrash en andere zware metalen toegevoegd, zoals viking- of folkloristische elementen (Root Of Evil). Zo wordt eventuele eentonigheid vakkundig verdreven, en hebben de nummers onderling een redelijk eigen karakter. De productie is zodanig goed dat de muziek gewoon erg goed uit de corpsepaint, sorry, verf, komt. De nummers zijn vrijwel allemaal kort, compact (rond de vier minuten) en daarmee snel. De band gunt zich geen tijd voor lange intro's of uitgesponnen, sferische passages.

En je voelt het al aankomen: deze loftuitingen moeten wel een keerzijde hebben. Die is er dan ook. De haast klinische uitvoering van de muziek ontbeert emotie. Hoe graag Graveborne in z'n teksten ook rept over oprechte Satansverering (of waarover dan ook), de boodschap komt niet over. Deze muziek ontbeert sfeer. Ok, boosheid is er wel uit te herleiden, maar blijkbaar is het toch lastig om enerzijds een technisch sterk album in elkaar te sleutelen, dat anderzijds ook nog organische energie en passie uitstraalt. Het is aan je eigen beoordeling waar je de voorkeur aan geeft.