Graveyard - Innocence & Decadence

• BandGraveyard [SE]
• TitelInnocence & Decadence
• Release datum25-09-2015
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Magnetic Shunk
02. The Apple And The Tree
03. Exit 97
04. Never Theirs To Sell
05. Can't Walk Out
06. Too Much Is Not Enough
07. From A Hole In The Wall
08. Cause & Defect
09. Hard Headed
10. Far Too Close
11. Stay For A Song

Vreemd genoeg is deze Graveyard (uiteraard niet te verwarren met de Spaanse old school death metalband) hier nog nooit aan de orde geweest. En dat terwijl deze Zweden toch gelden als een van de boegbeelden van de retro jaren '70 golf. Innocence & Decadence is het inmiddels vierde album, hoog tijd dus om eens iets over deze band te vertellen.

Graveyard stort zich vol overgave op de bluesrock zoals die eind jaren '60 voor het eerst op kwam. Ik denk daarbij aan bands als Yardbirds en Cream, maar bijvoorbeeld ook Fleetwood Mac (met Peter Green!) en The Doors. De band trok vooral de aandacht met het tweede album Hisingen Blues uit 2011, waarop op bijna luchtige en speelse wijze eer werd betoond aan het geluid van lang vervlogen tijden.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en is ook Graveyard een paar jaar ouder en wijzer geworden. Hoewel de muziek van de band nadrukkelijk terugvoert naar 'vroeger' blijft de band zelf niet stilstaan, hoe paradoxaal dat ook klinkt. Graveyard past er voor om een 'one trick pony' te zijn of te worden, dus binnen de zelfbepaalde grenzen van hun geluid wil de band verder op zoek naar wat er mogelijk is. Ongeacht wat de 'fans' daar van vinden, want een beetje een schijt aan alles houding past hier goed bij.

Magnetic Shunk opent nog redelijk vertrouwd, en is een heerlijk opzwepende bluesrocker. Een ideale opener die je meteen in de tijdmachine schopt en je gewetenloos 45 jaar terug in de tijd afzet. Spetterend gitaarwerk, een lekker klapperende bas en groovend drumwerk bepalen de sfeer, afgemaakt met die doorleefd klinkende vocalen die hier perfect bij passen. The Apple And The Tree was al een tijdje als video te zien en te horen, deed de wenkbrauwen fronsen, en doet inderdaad denken aan Dire Straits. In tegenstelling tot velen vind ik dat juist helemaal niet erg, want zoals gezegd: Graveyard wil zichzelf inderdaad verdiepen, en niet vast blijven hangen in slechts een enkel trucje. Meerdere luisterbeurten hebben me inmiddels geleerd dat dit juist 1 van de sterkere nummers van het album zal blijken.

Waar ik op Innocence & Decadence minder van gecharmeerd ben is het relatief hoge gehalte aan ballads. Nummers als Exit 97, Too Much Is Not Enough (met dameszang, erg soulvol), Far Too Close en afsluiter Stay For A Song zijn op zich prettig voor de afwisseling en/of als rustpauze. Maar een overdaad aan dit soort nummers halen wat mij betreft de prettige vaart uit het album, en drukken de lekker groovende sfeer enorm.

Gelukkig staan daar nog genoeg heerlijk swingende nummers tegenover, zoals het stampende kortje Never Theirs To Sell, of het aan The Doors herinnerende Can't Walk Out. From A Hole In The Wall doet heel even aan een poging tot snelheidsrecord denken, voor Graveyard-begrippen dan, en is een lekker stuiterende bluesrocker. Ook Hard Headed swingt als een malle en doet mij met alles meetappen, trommelen, bewegen, wat dan ook. Opnieuw lekker opzwepend dus, ook een van mijn favorieten op het album.

De nummers van Graveyard nieuwe stijl klinken vooral compacter, meer als echte liedjes dan de meer jam-achtige aanpak uit het verleden. Uiteraard klinkt de muziek nog altijd zeer naturel, het lijkt mij zo dat de opnametechnieken uit de oude school afkomstig zijn. Dit levert eerlijke, emotievolle muziek op, die de naam blues waardig is. Dat lang niet al die nummers mij persoonlijk even goed bevallen staat volledig buiten het gegeven dat Graveyard met Innocence & Decadence een enorm sterk album heeft uitgebracht. Waarop de band ballen toont en volledig z'n eigen gang gaat. Hulde daarvoor.

Tot slot wil ik nog een stiekem bonuspuntje toekennen voor het prachtige Escheriaanse artwork!