Gurd - Fake

• BandGurd [CH]
• TitelFake
• Release datum19-01-2015
• LabelCzar Of Crickets [CH]

Tracklist

01. Fake
02. Hagridden
03. White Death
04. Wiped From The Earth
05. Go For It
06. Last Hooray
07. Hunter Of Dreams
08. Near Miss
09. Bong, Bong
10. Neglected
11. Liquid Vision
12. Strike 'Em Down
13. Hateful

Het Zwitserse Gurd zou je al bijna als veteranen binnen de internationale metalscene kunnen beschouwen. De band brengt twintig jaar na het debuut al weer langspeler nummer twaalf uit - remix- en live-album meegerekend - en daar is helemaal niks Fake aan! Verwacht powervolle en groovende heavy/thrash metal met een hardcore vibe. Merkwaardig genoeg is deze band hier nog nooit eerder aan de orde gekomen.

Wanneer titelnummer Fake uit de speakertjes knalt word ik meteen vrolijk. Dit is nou zo'n lekker opzwepend thrashend metalnummertje waardoor ik vroeger ooit van deze muziek ben gaan houden. Niet te ingewikkeld, gewoon lekker meebeuken en natuurlijk keihard Fake meebrullen. De combinatie van de drive in de drums en de groovende gitaarriffs is een hele fijne! En natuurlijk niet vergeten te genieten van de old school solo's.

Hierna gooit Hagridden het over een hele andere boeg, waardoor ik het happy-de-peppie gevoel van het eerste nummer weer helemaal kwijt ben. Dit is een veel 'serieuzer' nummer, midtempo, met een sterke hardcore-vibe. Wel weer met een aangename groove, en evengoed weer een meebrulbaar refrein, wanneer je eenmaal de juiste uitspraak van Hagridden te pakken hebt tenminste.

Hierna ragt Gurd er weer ouderwets op los met White Death, in de best denkbare thrash/crossover tradities zeg maar. De snaren van zowel gitaren als bas hebben het hier duchtig te verduren, terwijl de trommelaar het tempo flink opschroeft. Opzwepend met een hoofdletter, en opnieuw vette gitaarsolo's! Gelukkig komen we op het album nog wel wat meer van dit soort ruige knallers tegen, zoals bijvoorbeeld Go For It (veelzeggende titel natuurlijk), of Near Miss. Over veelzeggende titels gesproken: wat verwacht je van een nummer met de titel Bong, Bong?

Ook bevat het album wat nummers met een meer duister gevoel, zoals Hunter Of Dreams, dat helaas na drie-en-halve minuut qua sfeer helemaal doodslaat. Tot die tijd doet het me aan Megadeth denken, beetje slome, donkere thrash. Bijzonder hier is het vrouwen-geneurie op de achtergrond, dat geeft het nummer wel een apart tintje. Dat donkere geldt zeker voor het heavy intro van Near Miss, dat daarna lekker opzwepend openbarst. Ronduit modern in deze context vind ik Last Hooray, dat ik ondanks z'n vette groove hier een beetje uit de toon vind vallen.

Hou je van ouderwets (jaren'80) groovende thrash met hardcore invloeden, dan zit je met Gurd gebakken. Denk een beetje aan Anthrax, Suicidal Tendencies-achtige muziek. Het groovt, het spettert; redelijk niks-aan-de-hand muziek, gewoon lekker genieten. Al moet ik heel eerlijk bekennen dat ik niet alle nummers even sterk vind. Sommige vind ik net iets te slap of oubollig, waarbij de rap-achtige vocalen net niet passen. Maar voor de rest is het onbekommerd genieten van deze old school klanken.