Hallatar - No Stars Upon The Bridge

• BandHallatar [FI]
• TitelNo Stars Upon The Bridge
• Release datum13-10-2017
• LabelSvart Records [FI]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Mirrors
02. Raven's Song
03. Melt
04. My Mistake
05. Pieces
06. Severed Eyes
07. The Maze
08. Spiral Gate
09. Dreams Burn Down

Om over Hallatar te gaan schrijven, kan ik niet beginnen zonder te verwijzen naar de voorgeschiedenis in de vorm van Trees Of Eternity. Hallatar is eigenlijk het vervolg op Trees Of Eternity, waarmee componist en muzikant Juha Raivio (Swallow The Sun) het rouwproces betreffende zijn veel te vroeg overleden geliefde Aleah Liane Stanbridge voorzet, en verder muzikaal uitbouwt. Hij krijgt hierbij de muzikale hulp van zanger Tomi Joutsen (Amorphis) en drummer Gas Lipstick (HIM). De teksten zijn grotendeels gebaseerde op gedichten en poëzie van Stanbridge, de therapeutische gedachte hierachter lijkt me duidelijk. Ik heb het al vaker gezegd: intens lijden kan tot fraaie kunst leiden.

In dit geval tot zeer indringende muziek. Vooral deze doom metal leent zich perfect voor het indringende lijden, menig passage gaat dan ook door merg en been. Met albumopener Mirrors bevindt de luisteraar zich direct in de meest getormenteerde funeral doom-sferen. En het is bijzonder dat het klinkt alsof zanger Joutsen zich zo heeft ingeleefd in de materie, zo kermend klinken zijn vocalen. Wanhoop, verdriet, kwelling, zelfdestructie; van alles aan diepe emoties klinkt er in door. Even later in Melt klinkt zelfs in het gitaarwerk het verdriet door.

No Stars Upon The Bridge doet me qua sfeer daarmee direct denken aan het album A Fragile King van Vallenfyre, waarop Greg Mackintosh afscheid neemt van zijn vader die hij verloor aan kanker. De muzikale invulling is niet direct hetzelfde, maar het intense verdriet is in gelijke mate direct hoorbaar, en de achterliggende gedachte om een dergelijk album te maken lijkt me ook redelijk overeenkomstig. Het kan niet anders dan dat nummers als My Mistake en The Maze elke rechtgeaarde doom-liefhebber aanspreken.

Behalve in de langere composities wordt ook in intermezzo's de sfeer optimaal tot uiting gebracht. Een vrouwenstem die de teksten van Aleah voordraagt in Raven's Song, Pieces en Spiral Gate bezorgen kippenvel. De dynamiek tussen eerst Pieces, daarna het breekbare Severde Eyes en vervolgens het monsterlijke The Maze kan als fictief lesmateriaal dienen voor de hogeschool opleiding hoe maak ik sfeervolle doom metal. Zo indringend, zo intens, zo rauw en ruig en toch breekbaar; hier komen werkelijk veel emoties samen.

Behalve dat No Stars Upon The Bridge als therapie moet hebben gediend voor (onder anderen) Juha Raivio is de muziek hier sowieso van een uitstekend niveau. Ook zonder dat je zou weten wat het verhaal hier achter is (zou dat wel kunnen vraag ik me af) voel je de sfeer, die je meesleept in deze muzikale rouwverwerking. In muzikaal opzicht klopt het gewoon allemaal. De mix van funeral en gothic doom spreekt mij in elk geval enorm aan. Sommige passages klinken misschien wat kaal, de muzikale invulling is dan tot een minimum beperkt, maar de dynamiek die dat teweeg brengt is een lust voor het oor, en het gemoed.

Wanneer in afsluiter Dreams Burn Down Aleah Stanbridge de leadzang verzorgt is het plaatje compleet, en kunnen de tranen los. Ok, ik overdrijf misschien een beetje, maar qua opbouw en sfeer is dit het perfecte slotstuk. Ik kan echt maar een ding aanraden: luister, en beleef!!

De jaarlijst begint langzaam vorm te krijgen....