Hardcore Superstar - C'Mon Take On Me

• BandHardcore Superstar [SE]
• TitelC'Mon Take On Me
• Release datum01-03-2013
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Cutting The Slack
02. C'mon Take On Me
03. One More Minute
04. Above The Law
05. Are You Gonna Cry Now
06. Stranger Of Mine
07. Won't Take The Blame pt. 1
08. Won't Take The Blame pt. 2 (Sect Meeting)
09. Dead Man's Shoes
10. Because Of You
11. Too Much Business
12. Long Time No See

In de informatie bijlage bij deze cd staat wat vermeld over de stijl muziek die deze band maakt. Vele bands spelen op safe, Hardcore Superstar niet. Dit Zweedse kwartet had de ballen om twee rivaliserende muziekstijlen samen te smelten. Het zou gaan om thrash- en sleazemetal, en dit zou dan samengevoegd 'streetmetal' moeten gaan heten. Nou ben ik zelf een groot fan van thrash metal en niet zo van street of sleazemetal, dus met deze stelling heb ik wat moeite.

Hardcore Superstar gaat toch al de nodige tijd mee. Hun eerste cd It’s Only Rock’N’Roll is al weer van 1998. Ook hebben ze al voor AC/DC, Aerosmith en Motley Crue mogen openen, en ik denk dat ze binnen dit genre tot de top behoren.

Nu is hier dan al weer hun negende album, C’mon Take On Me waarop ze precies laten horen waar ze goed in zijn, niet meer en niet minder. Ondanks dat het allemaal wat gladjes en gepolijst klinkt verveelt het album niet, of dat te maken heeft met de producer weet ik niet. Randy Staub (Motley Crue, The Cult, Metallica) heeft achter de knoppen gezeten om dit negende album van Hardcore Superstar tot een goed recht te brengen.

Het eerste nummer is een instrumentaaltje Cutting the Slack, een soort bizar kermisdeuntje van een of ander spookhuis. Titelnummer C’mon Take On Me is het eerste ‘echte’ nummer, een wat rechttoe rechtaan uptempo nummer. One More Minute is de eerste single van dit album waarvan ook de video is te zien op Youtube (zie hieronder), waar een band is te zien waarvan je in eerste instantie (en met het geluid uit) niet zou denken dat het om een street/sleaze metal band gaat, maar met het geluid weer aan hoor je toch duidelijk waar het hier om gaat. Het gaat toch allemaal maar weer om een ding en dat is vrouwen, waar gaat het anders over in dit genre.

De overige nummers liggen allemaal in hetzelfde straatje, met het gebruikelijke rustmoment met de ballade Stranger Of Mine en twee versies van Won’t Take The Balme Pt.1 en 2 zijn er niet echte uitschieters. Voor de liefhebbers van dit genre is het waarschijnlijk een goed album, ikzelf ben er niet zo kapot van. Mocht ik ze ergens op een festival tegen komen dan ga ik maar richting bar om wat te gaan drinken.