Hardcore Superstar - HCSS

• BandHardcore Superstar [SE]
• TitelHCSS
• Release datum24-04-2015
• LabelGain Music
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Don't Mean Shit
02. Party Till I'm Gone
03. The Cemetary
04. Off With Their Heads
05. Fly
06. The Ocean
07. Touch The Sky
08. Growing Old
09. Glue
10. Messed Up For Sure

Er zijn zo van die bands in de scene die bij menigeen het 'love it or hate it'-gevoel opwekken. Of van die bands die je gewoon helemaal niks doen. Hardcore Superstar behoort in mijn geval tot die laatste categorie. De band draait al mee sinds 1997 en is dit jaar met HCSS toe aan album nummer tien. Ik heb in het verleden wel eens wat muziek van de band beluisterd, maar die heeft me nooit kunnen bekoren.

Het zinnetje uit het refrein van albumopener 'You Don't Mean Shit To Me' verklaart qua titel eigenlijk precies wat ik voor deze band voel: zoals gezegd doet het me niks. En dat is best te bijzonder omdat Hardcore Superstar een enorm pakkende vorm van (hard)rock voortbrengt. Daar ben ik normaal gesproken toch niet vies van. De band heeft dan ook het nodige mainstream succes in het thuisland (Zweden) weten te bewerkstelligen.

De band is niet echt te vangen in een genre, want we horen invloeden uit de rock, punk, glam, daarentegen minimaal uit de metal, en behoorlijk wat 'sleaze' of 'street' invloeden. Met dat laatste wordt bedoeld dat de band er de nodige rauwe randjes op na houdt. En juist dat vind ik wat tegenvallen, ik vind de muziek namelijk zo gladjes en gepolijst als wat. Ik heb juist het gevoel dat het rauwere aspect er wat kunstmatig aan is toegevoegd. Een titel als Party Till I'm Gone vind ik dan ook veelzeggend voor de houding van deze band. Op z'n best doet de band me aan de jaren '80 Los Angeles sleaze-scene denken; met een vleugje Jane's Addiction.

Bij het nummer Fly veer ik enthousiast op. Dit is een binnen deze context zeer afwijkend nummer, lang niet zo speels en vrijblijvend als de rest. Het klinkt zelfs behoorlijk serieus, heeft een slepend karakter en een beetje een donkere of psychedelische ondertoon. Best verrassend eigenlijk, zeker in combinatie met de speelduur van het nummer (bijna acht minuten). Dit kan de band dus ook!

The Ocean lijkt hier in eerste instantie nog even op voort te borduren, maar helaas verslapt mijn aandacht al weer gauw. Zeker wanneer het wat elektronisch klinkende Touch The Sky voorbijkomt haak ik af. Doorspekt met catchy koortjes lijkt me dit een typisch geval van nadrukkelijk flirten met de hitparade. Dat mag natuurlijk, maar ik trek dit niet.

Hoewel ik zeker wat positieve momentjes heb gehoord op HCSS (Growing Old) ben ik nog altijd geen fan; en zal dat ook nooit worden vermoed ik zo. Live zal dit best tot een feestje leiden, en zal ik de band waarschijnlijk ook niet uit de weg gaan. Op CD overtuigt Hardcore Superstar mij echter geenszins. Overigens begrijp ik geen reet van de vermeende thrash-invloeden die overal tevoorschijn gehaald worden. Of wordt hiermee niet de muzieksoort bedoeld ....