Henry Kane - Den Förstörda Människans Rike

• BandHenry Kane [SE]
• TitelDen Förstörda Människans Rike
• Release datum20-02-2017
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Deathmetal, Grindcore, Hardcore / punk

Tracklist

01. En själ till salu
02. Svarta tankar
03. Skuld och begär
04. En grav av ångest
05. Är din botten nådd
06. Dragen i skiten
07. En längtan
08. Den förstörda människans rike
09. Flaskan var din sista vän
10. Bön för bön
11. Kära bror
12. Bara hat
13. Lögnens svarta ögon
14. Det var inte ditt fel
15. Vinst eller fölust

Wie bij Henry Kane denkt aan een solo-artiest, moet eens even achter z'n oren krabben of de kennis van de klassieke horrorfilms in orde is. Ok, Henry Kane is dan weliswaar een eenmansproject, maar dan van de Zweed Jonny Pettersson (Wombbath, Ashcloud, Just Before Dawn, Syn:drom). Hij heeft z'n zoveelste band vernoemd naar "Reverend" Henry Kane uit de Poltergeist-reeks.

Onder de welluidende titel Den Förstörda Människans Rike levert hij een eerste album af. Inderdaad, volledig in het Zweeds, zodat aan de teksten geen eer te behalen valt voor een eenvoudige Nederlander. Maar wat me wel duidelijk is, is dat Petterson erg boos is; getuige de intensiteit van zowel de teksten als de muziek. In een half uur tijd worden vijftien nummers over je uitgestort, in een stijl die zich het best laat omschrijven als een mix van hardcore/punk en een oervorm van death metal, met een hint naar grindcore. Ofwel: crust. Luister maar eens naar misschien wel het meest exemplarische nummer Kära Bror, en je weet genoeg. Wat een uitbarsting!

De hints naar bands als Nihilist en Dismember vieren hoogtij, met een voorname rol voor het HM2-pedaal. En uiteraard de geschifte (vocale) presentatie van de hoofdrolspeler. Aan het begin van het album worden de eerste zeven nummers met een speelduur van maar net boven de minuut met een halsbrekende snelheid de hersenpan binnen gerost. Pas daarna volgt met titelnummer Den Förstörda Människans Rike het eerste 'rustpuntje', qua tempo in elk geval. Dit is met bijna vijf minuten dan ook veruit het langste nummer van het album, waarin op sludge-achtige wijze het gaspedaal even met rust wordt gelaten. Het boze geblèr van Pettersson is er echter niet minder om!

Het is misschien wel vreemd om met een muziekstijl als deze om wat afwisseling te vragen, maar ik ben blij met de fragmenten dat het tempo er heel even af gaat. Het is geen noodzaak, maar wel prettig, en het komt wat mij betreft de beluisterbaarheid ten goede. Uiteindelijk levert dit album dus gewoon een lekker compromisloos en pretentieloos lomp feestje op. Met een prettige dosis herkenbaarheid voor de oudere liefhebber.