High On Fire - Luminiferous

• BandHigh On Fire [US]
• TitelLuminiferous
• Release datum19-06-2015
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. The Black Plot
02. Carcosa
03. The Sunless Years
04. Slave The Hive
05. The Falconist
06. The Dark Side Of The Compass
07. The Cave
08. Luminiferous
09. The Lethal Chamber

High On Fire wist mij een paar jaar geleden (begin 2012) met name omver te blazen met King Of Days van het laatste studio-album De Vermis Mysteriis. En zoals ik al eerder schreef: van mijn overdreven bewieroking van toen heb ik nog steeds geen spijt. Eind juni was het dan (eindelijk?) tijd voor nieuwe werk: Luminiferous. Maar eens horen of de band de door mij nu wel erg hoog gelegde lat kan aantikken.

Opener The Black Plot gaat zonder waarschuwing denderend van start: gelijk los, zwoegen, sleuren, en vooral dreigend beuken. Dat is High On Fire, zeker in combinatie met het relatief melodieuze refrein. Ik word van m'n stoel geslagen door de moddervette break net even voor de vier minuten-grens. Bam! En dan heb ik nog niet eens het verslavend rossende baswerk genoemd. Inderdaad: ik zit er echt meteen helemaal in.

Alsof het dan nog niet genoeg is doet Carcosa er daarna nog een schepje bovenop, en wel met nog vettere, slopende riffs. Trager, soms een tikje vervormd, maar gewoon eigenlijk altijd verwoestend lomp. Zoals al eerder gememoreerd is het de 'melodieuze' zang van Pike die - in de refreinen - de fraaie wisselwerking tussen rauw en 'gevoelig' zo'n indruk maakt. Hoe kan het zou je bijna denken.

Meer dan ooit maakt High On Fire gebruik van tempowisselingen en breaks, nummers worden zelden nog in een enkel tempo gespeeld, waarbij de zang van Pike heel voorzichtig ook wat afwisseling laat horen. Wat altijd blijft zijn de meeslepende ritmes en groovende gitaarpartijen, ongeacht het tempo waarin ze vertolkt worden. Luister maar eens naar The Sunless Years, ook aan te raden vanwege de verrukkelijke solo middenin.

Van beukend en snel (het furieuze Slave The Hive!) tot gevoelig traag en weer terug, of slepend, en dus zelfs ingetogen, High On Fire draait er de hand niet voor om. Ook de sinistere, meer psychedelische aanpak is de band nog niet vergeten, getuige The Cave. Compleet met vervormde zang en ingetogen spel is dit een van de spannendste nummers van het album. Vind ik dan toch.

Voordat we gaan afsluiten met het slepende The Lethal Chamber krijgen we eerst nog zo'n vette beuker in de vorm van titelnummer Luminiferous. Een fraai duo dat perfect de twee kanten van High On Fire laat horen. Juist die afwisseling vind ik zo prettig wanneer ik een album zit te beluisteren. Dan is The Lethal Chamber natuurlijk een erkende moddervette afsluiter. Ik kan in elk geval mijn hoofd niet stilhouden bij zo'n groovende en sleurende track.

Of ik dit nieuwe album Luminiferous beter vind dan z'n voorganger vind ik nog even lastig te beoordelen. Enerzijds voelt de muziek vertrouwd en laat ik me heerlijk meeslepen in de grooves, anderzijds laat de band - op wat subtielere aanvullingen na - niet echt iets verrassends horen. Een tranentrekker a la King Of Days staat er sowieso niet op, maar dat had ik ook niet echt verwacht. Ik denk dat de tijd zal leren welk album er als 'winnaar' uit de bus komt. Al beschouw ik mezelf natuurlijk bij voorbaat al als winnaar als liefhebber van deze (mee)slepende klanken!