Highrider - Armageddon Rock

• BandHighrider [SE]
• TitelArmageddon Rock
• Release datum18-03-2016
• LabelThe Sign Records [SE]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. S=TxI
02. Agony of Limbo
03. The Moment (Plutonium)
04. Semen, Mud and Blood

Zo'n merkwaardig muzikaal mengelmoesje als van het Zweedse Highrider heb ik nog niet vaak gehoord. Ok, maar even vooraan beginnen: Highrider is opgericht in 2013 en brengt hier met Armageddon Rock hun debuut-EP uit via het Zweedse The Sign Records. Om het de welwillende reviewer 'gemakkelijk' te maken noemen ze hun eigen muziek maar gewoon Armageddon Rock. Een vrolijk sfeertje zal hier niet uit voort komen verwacht ik.

Wanneer ik wordt geconfronteerd met opener S=TxI komen er aardig wat verschillende geluiden op me af. Het begint met een zalvend klinkend orgeltje, waarna achter elkaar rauwe gitaarriffs, beukende drums en een oerschreeuw losbarsten. Die zang is van het kaliber die je bij een hardcore-band zou verwachten, terwijl de muziek eerder doet denken aan jaren '70 hardrock a la Deep Purple of Uriah Heep - jaja, dat orgeltje he! Gezien het rauwe gitaar- en basgeluid en de rock 'n' roll/punk-houding komt ook een band als Motörhead wel een beetje om de hoek kijken. Dit eerste nummer vindt uiteindelijk zijn einde in een denderende climax, inclusief de nodige vette solo's. Een stevig begin!

Hierna klinken in Agony Of Limbo ook nog klassieke heavy metal invloeden door, om het nog wat gemakkelijker te maken zeg maar. Al is het net zo goed het opgefokte tempo van de hardcore die zorgt voor dat old school idee. Het is en blijft vooral dat orgeltje dat constant het kopje omhoog blijft steken, waardoor een soort van soepel lopend geheel lijkt te ontstaan. Niet dat de nummers verder rommelig zijn of zo, maar ik ben op zoek naar samenhang. Nou ja, laat ik me er maar langzaam bij neer gaan leggen dat Highrider niet meer gaat afstappen van deze best bijzondere combinatie. De sfeer wordt denk ik nog het best belichaamd door The Moment (Plutonium), waar aan het eind Robert Oppenheimer nog even z'n zegje mag doen - die van de atoombom ja.

Waar ik in heavy muziek juist vaak zo van hou is de combinatie van agressie en melodie. Beide componenten zijn hier volop aanwezig, maar lijken zo'n beetje langs elkaar heen te bewegen in plaats van elkaar aan te vullen of te versterken. Het is me dan ook niet helemaal duidelijk waar Highrider nou eigenlijk heen wil. Een ding weet ik wel: ik ben blij dat het hier met vier nummers gedaan is, want een full length deze schreeuwerige zang aan moeten horen gaat wat mij betreft geen succes worden. Een eigen geluid heeft dit Zweedse viertal zeker, maar ik denk toch wel dat er nog een zekere verfijning of stroomlijning zal moeten gaan plaatsvinden om deze muziek op grotere schaal te laten doordringen. Pluspunt nog wel voor het heerlijke gitaarwerk!