Hypnos - Cold Winds

• BandHypnos [SE]
• TitelCold Winds
• Release datum29-04-2016
• LabelCrusher Records
• PromotorGordeon Music [DE]

Tracklist

01. Start the Hunt
02. I'm On The Run
03. The Captive
04. Det Kommer en Dag
05. Descending Sun (Unrootables White)
06. Cold September
07. Transylvanian Nightmare
08. 1800

Waar bij veel retro-rockbands van nu al heel snel de vergelijkingen met Black Sabbath en andere occulte zaken van stal worden gehaald, moest ik direct bij de eerste tonen die ik hoorde van het Zweedse Hypnos denken aan Deep Purple. En vlak daarna, met dank aan het verfijnde gitaarwerk, aan Thin Lizzy. De klassieke hardrock, met een beetje premature heavy metal, sleurt je direct terug naar de hoogtijdagen van genoemde bands: de jaren '70. Het is niet voor niks dat Thin Lizzy en Deep Purple er als invloeden boven uit steken, want het stemgeluid van Philip ligt precies tussen Ian Gillan en Phil Lynott in!

Allemachtig wat is deze muziek verslavend catchy. De single I'm On The Run betroffen de eerste tonen die ik hierboven bedoelde, en ik was echt meteen verkocht. Dit Cold Winds blijkt al het tweede album van deze jonge Zweden - het is de opvolger van het titelloze debuut dat in 2014 verscheen. Vervolgens blijkt dit nummer als tweede op het album te staan, en eigenlijk de tweede verrassing te zijn. Want in opener Start The Hunt (toepasselijke titel natuurlijk) worden we getrakteerd op het dwarsfluitspel van zanger Philip. Als dat niet authentiek / old school is! Evengoed maakt Hypnos er een fraai passend geheel van, zoals later ook zal blijken tijdens The Captive en de lange afsluiter 1800. Overigens draagt de zanger in de video van I'm On The Run een t-shirt van UFO, laten we die er als invloed dan ook maar gelijk bij pakken!

Naast de catchy - en vrij korte voor Hypnos-begrippen - singles I'm On The Run en September (hier op de site te horen samen met de Judas Priest-achtige b-kant Border Patrol) bevat Cold Winds ook meer spannende en langer uitgesponnen nummers. Een daarvan is het in het Zweeds gezongen Det Kommer en Dag (er komt een dag) dat te beschouwen is als de ballad van het album. De combinatie van de wat lome aanpak van dit nummer en de Zweedse taal zorgt in eerste instantie voor een erg melancholieke sfeer, die eigenlijk niet helemaal lijkt te passen bij de uitbundigheid van de overige tracks. De sfeer verandert gaandeweg het nummer wel, waardoor het toch nog een 'happy end' krijgt.

De langere tracks, aan het eind van het album, maar ook The Captive, kenmerken zich door een fraaie, gedegen opbouw, met zowel vlot rockende stukken als meer ingetogen, slepende passages. Daar waar de singles kort en bondig, en geheel uptempo zijn geldt dat dus niet voor de overige tracks, waar veel meer variatie in zit. Wel zo prettig! Daar waar de dwarsfluit wordt gebruikt of de muziek wat trager wordt, krijgt de hardrock ook wel een beetje een proggy tintje. Wat dan alleen maar beter past in het beeld van de jaren '70 hardrock.

De eerste luisterbeurt van Cold Winds is dan ook zo voorbij, want wat luistert dit lekker weg. Het zijn vooral de uptempo nummers en passages die blijven hangen als ware oorwurmen. Hypnos kan bij mij even niks fout doen!