Illimitable Dolor / Promethean Misery - Split

• BandIllimitable Dolor [AU], Promethean Misery [AU]
• TitelSplit
• Release datum11-02-2019
• LabelEigen beheer
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Illimitable Dolor - Kitsune
02. Illimitable Dolor - Tamtu
03. Promethean Misery - Mind At Wrest
04. Promethean Misery - Shadow Fell and Followed

Hoewel ik Samantha Kempster alleen (nog) maar ken van Promethean Misery, ben ik haar (als muzikant en componist) en haar muziek hoe langer hoe meer aan het waarderen. Single In Winter We Are Lost en album Tied Up Up With Strings maakten al vrij snel een aanhoudende indruk op mij. Wat een prachtige sfeervolle en emotievolle muziek!

Ik aarzelde dan ook geen moment toen ik de promo van haar meest recente werkstuk onder ogen kreeg. Het betreft hier een titelloos split-album met de streekgenoten/bekenden van Illimitable Dolor, een (funeral) doomband waarvan ik later nog het tweede album Leaden Light onder de loep zal nemen. Hopelijk vergeeft deze band me nu even dat mijn aandacht hier vooral uit gaat naar Promethean Misery.

Ik moet, denk ik, inmiddels uitkijken dat ik niet al te veel als een fanboy ga overkomen, want ik blijf onverminderd enthousiast over de muziek die het Australische multi-talent uitbrengt. Ik blijf dan ook in herhaling vallen bij mijn oordeel over de enorm sfeervolle, melancholieke doom die via mijn oren de spreekwoordelijke grijze massa aangenaam weet te beroeren. Ik kan geen andere woorden bedenken voor de twee monsterlijk lange tracks die ik te horen krijg, dan gevoelig, sfeervol, mooi, fraai, bedwelmend, hypnotiserend.

Met de muzikale hoofdrollen voor piano en viool is de muziek van Samantha Kempster misschien eerder doom dan metal, maar dat zal de liefhebber niet deren. Het kippenvel-gehalte zal hoog zijn bij het beluisteren, dat garandeer ik. Alles wat ik eerder schreef over Promethean Misery is hier onverminderd van toepassing. Vooral Mind At Wrest doet het 'm voor mij helemaal!

Illimitable Dolor levert ook twee nieuwe tracks aan speciaal voor deze split. Deze band is nog niet zo lang bezig, debuteerde in 2017 met een zelfgetiteld album, en kwam vorige maand met een opvolger (daarover hopelijk later meer). Het vijftal brengt uitermate atmosferische doom, die zowel invloeden bevat van klassieke doomdeath metal (denk jaren '90 Peaceville three) en funeral doom. Ook zij grossieren in bovengemiddeld lange composities waarin je je als luisteraar helemaal kunt verliezen.

Langzame, gevreesde riffs, klassieke orgelklanken van je plaatselijke begrafenisonderneming en/of kerk, en de klaagliederen van een stervend iets of iemand wachten op je. Voorzien van grommende vocalen (geen cleans hier) blijft de atmosfeer bedrukkend. Illimitable Dolor begroet je met de geluiden van pure droefheid, een atmosfeer van zulk verlies, wanhoop en pijn dat het genoeg is om zelfs de meest dappere mens te laten denken aan alles wat verloren is. Dit alles wordt vertaald naar immens en intens verdrietig makende muziek, verhalend en meeslepend. Vooral het lange Tamtu gaat bij vlagen door merg en been, waarbij kracht en schoonheid elkaar op prachtige wijze afwisselen.

Meestal kennen we van het Australische continent alleen de rauwe kant van de rock- en metalbands die bekend zijn. Hier hebben we nu twee bands die laten horen dat er ook heel veel moois vandaan komt. Hoewel ik Illimitable Dolor wat minder bijzonder vind in vergelijking met Promethean Misery, zal ik beide bands zeker blijven volgen!