Implore - Alienated Despair

• BandImplore [DE]
• TitelAlienated Despair
• Release datum27-09-2019
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Deathmetal, Grindcore, Hardcore / punk

Tracklist

01. Faculties Of Time
02. Abandoned Desires
03. Parallax
04. All Is Not Lost Is Long Forgotten
05. The Constant Dissonance
06. Never Again
07. All Consuming Filth
08. Let The Pleasure Destroy Me
09. In Apathetic Isolation
10. The Venom Comes In Droves
11. Despondency

Een snelle blik op de altijd handige Encyclopedia Metallum maakt duidelijk dat Implore al een heel scala aan ex-bandleden op haar conto heeft staan. Het meest in het oog springend daarbij is de ultieme bandhopper Kevin Talley (ex-vrijwel alles) die in 2014 ook kort in deze band op een EP gedrumd heeft. Aan internationale connecties dus geen gebrek bij dit van origine aus der heimat afkomstige death/grind gezelschap. Weet je dat ook maar weer.

Alienated Despair is de derde langspeler van Implore sinds de oprichting in 2012. De plaat behelst een sound die ergens tussen punk, crust, grindcore en Entombed-achtige death ’n roll in gepositioneerd kan worden. Zwaar gitaarwerk dus met hier en daar dissonante gitaartonen en feedback. Verdeeld over elf korte nummers van gemiddeld zo’n drie minuten elk. Implore doet me bij vlagen denken aan ons vaderlandse Teethgrinder (door de gedubbelde vocalen en extremiteit) en is qua sound en sfeer ook enigszins verwant aan het Noorse Red Harvest.

Opener Faculties Of Time rost er meteen hard in. Want hard is het zeker, deze plaat. Te hard misschien, want de muziek raast daardoor wel wat langs me heen zonder bijzonder veel indruk te maken. De tracks zijn strak en heftig, maar ook ietwat inwisselbaar doordat sfeer, tempo en intensiteit vrijwel op alle elf nummers vergelijkbaar zijn. Wellicht is het gewoon niet helemaal mijn kopje thee. Implore moet het wat mij betreft dus echt hebben van die momenten waarop het tempo naar beneden gaat. Zoals de stuwende riff bijvoorbeeld aan het einde van de The Constant Dissonance. Zonder die elementen zou de plaat monotoon geworden zijn. Maar wees gerust, gelukkig beheerst Implore deze truc en past dit regelmatig toe over de gehele linie van Alienated Despair. De mix is daarnaast verder prima, de nummers zitten goed in elkaar en er wordt strak gemusiceerd.

Als je dus van opgefokte death/grind met brute grunts houdt, moet je Alienated Despair maar eens gaan checken. Al was het alleen maar omdat Tompa van At The Gates op Never Again ook nog een nummertje meebrult.