In Aeternum - The Blasphemy Returns

• BandIn Aeternum [SE]
• TitelThe Blasphemy Returns
• Release datum14-10-2016
• LabelPulverised Records [SG]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Black metal, Deathmetal

Tracklist

01. Wolfpack
02. Stench Of Victory
03. Majesty Of Fire (2016 Version)
04. I Am Elite (War Cover)

In Aeternum is de Zweedse black/death metalband die al sinds 1992 (ooit opgericht onder de naam Behemoth) actief is. In 1999 verscheen debuutalbum Forever Blasphemy, sindsdien bewandelt de band de weg van de geleidelijkheid. Sinds 2005, na het verschijnen van het vierde studio-album Dawn of a New Aeon, lijkt het wat stiller rond de band. Anno 2016 lijkt het tijd voor een comeback, en verschijnt een nieuwe EP: The Blasphemy Returns. Hoe toepasselijk die titel.

Eigenlijk vind ik het wel jammer dat we hier maar twee nieuwe nummers te horen krijgen. Wolfpack en Stench Of Victory laten horen dat In Aeternum qua muziekstijl niet noemenswaardig is veranderd, en aan bruutheid niet heeft ingeboet. De death/black metal mix doet nog altijd het meest denken aan Dissection en aanverwanten. Opgefokt, gejaagd, agressief, en op een charmante manier chaotisch zijn wel termen die bij deze manier van musiceren passen. Een old school stijl dus, die echter wel - gelukkig - naar de tegenwoordige tijd wordt overgeheveld dankzij het geluid. Van deze twee bevalt Stench Of Victory me overigens het best, vooral vanwege het slopende midtempo middenstuk.

Vergelijk de nieuwe versie van Majesty Of Fire maar eens met die van debuutalbum Forever Blasphemy uit 1999, waarvan het indertijd de opener was. Dan hoor je ook dat de band in de loop van zo veel jaren toch wel wat meer variatie in de muziek heeft weten te stoppen, en probeert een iets meer eigen gezicht te verkrijgen. De primitiviteit is er wel een beetje vanaf, zonder de old school charme te verliezen.

Er wordt afgesloten met I Am Elite, een cover van cultproject War (ook uit Zweden) uit 1997, van hun debuut-EP Total War. Een kort maar krachtig, slopend, en lekker agressief nummer, waarbij ik heel eerlijk moet gaan bekennen dat ik het origineel niet ken (maar wel heb opgezocht). Het echt venijnige uit het origineel weet In Aeternum niet te evenaren, al is deze versie natuurlijk wel technisch superieur, en daarom ook prima te doen.

Ik ben blij met dit teken van leven van In Aeternum, maar het zorgt er tevens voor dat mijn verwachtingen voor een (eventueel) vervolg niet al te hoog gespannen zullen zijn. Hopelijk gaan deze veteranen me in de (nabije) toekomst nog verbazen met een verpletterend zwartgeblakerd schijfje.