In Aevum Agere - Emperor of Hell - Canto XXXIV

• BandIn Aevum Agere [IT]
• TitelEmperor of Hell - Canto XXXIV
• Release datum19-11-2021
• LabelMetal On Metal Records [IT]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Emperor of Hell
02. Intro
03. The City of Dis
04. Malebolge
05. In Phlegethon
06. Chiron
07. Sorrowful Goodbye
08. Allegorical Images (Universal Destiny)
09. The Straight Path Was Lost

De Italiaanse band In Aevum Agere (Latijn voor 'om voor altijd te leven') leerde ik in 2013 kennen middels hun debuutalbum The Shadow Tower. De stijl lag in die tijd op het snijvlak van heavy, epische en doom metal - en dat is eigenlijk nog steeds zo. Vervolgens besprak ik ook nog EP Limbus Animae uit 2014, maar daarna ben ik de band eerlijk gezegd een beetje uit het oog en oor verloren. Hun tweede album Canto III (2019) heb ik blijkbaar volledig gemist, maar ik ga het nu weer goed maken met album nummer drie Emperor Of Hell - Canto XXXIV, dat in november vorig jaar verscheen. Deze keer niet zo'n lange pauze tussen twee albums.

Twee zaken blijven consequent hetzelfde bij deze band: Bruna Masulli is de (enige) drijvende kracht achter In Aevum Agere - per album zoekt hij mede-muzikanten uit - en de thematiek wordt gezocht bij Dante Alighieri's klassieker Goddelijke Komedie. Okay, er is nog wel een gemene deler die van toepassing is op elke release van deze band: er wordt hoe dan ook geput uit klassieke doom metal-beginselen.

In een verder verleden ging die insteek gepaard met epische en net iets te vaak ook heavy en power metal-invloeden. Ik zou bijna zeggen: gelukkig is inmiddels van power metal geen sprake meer. In Aevum Agere zet tegenwoordig volledig in op de meer gangbare epische / doom metal-mix. Meer dan ooit doet de muziek denken aan die van Candlemass in hun beste jaren (de eerste vier albums) en ook wel wat aan Solitude Aeturnus. Maar ja, dat was van zichzelf ook al een Candlemass-kloon, dus dat is zowat hetzelfde.

Mijn eerste voorzichtige conclusie was dan ook al heel snel dat Emperor of Hell - Canto XXXIV het beste album van Masulli en co moet zijn. Gelukkig blijft dat ook na meerdere luisterbeurten kaarsrecht overeind. Zelfs de zang van Bruno Masulli vind ik echt verbeterd sinds ik bijvoorbeeld Limbus Animae hoorde. Emperor Of Hell, The City Of Dis en Malebolge zijn heerlijke doomtracks, waarna In Phlegethon een instrumentaal, meer uptempo intermezzo is. De nog sterkere nummers komen dan nog, want het afsluitende trio Sorrowful Goodbye, Allegorical Images (Universal Destiny) en The Straight Path Was Lost belichamen helemaal de doom-gedachte.

Het is de essentie van deze muziekstijl, waar epische doom metal voor staat. De epische en lyrische lading van met name Sorrowful Goodbye en afsluiter The Straight Path Was Lost laten een heerlijk donker-dromerige sfeer ontstaan. Zo hoor ik mijn doom metal graag! Zwaarheid in combinatie met melodie, de 'toverformule' voor dit genre. Dat heeft In Aevum Agere anno 2021 intussen heel goed begrepen!