In Aevum Agere - The Shadow Tower

• BandIn Aevum Agere [IT]
• TitelThe Shadow Tower
• Release datum07-12-2012
• LabelPure Steel Records [DE]

Tracklist

01. Umbra Vitae (intro)
02. The Shadow Tower
03. Leave me Alone (Sinite me Solum)
04. Iniquitous Judgement
05. The Last Farewell
06. Act of Faith
07. Domino
08. Silent
09. Il Poema Illusorio
10. Ire of Solitude
11. Son of Unknown

Het is niet de gewoonte om wat 'oudere' releases uit de sloot te halen, maar deze was om wat voor reden dan ook even blijven liggen, vandaar. In Aevum Agere is de band rond gitarist/bassist/zanger Bruno Masulli, is afkomstig uit Napels, Italië en bestaat sinds 2005. Althans, de eerste versie van de band. Pas wanneer in 2010 de huidige bezetting bij elkaar komt vindt men de huidige muzikale koers en de bezieling om materiaal uit te brengen. Eerst is er de EP MMXI, uit 2011 inderdaad, die wordt opgevolgd door het debuutalbum The Shadow Tower in december 2012.

De muziek die de band vervaardigt lijkt een beetje tussen wal en schip in te geraken, en hangt ergens tussen klassieke heavy metal en doom metal in. De nummers duren gemiddeld al gauw een minuut of vijf, zes, wat wel een lichtelijk epische karakter verraadt, in combinatie met de muziek natuurlijk. Raakvlakken zijn er met bands als Candlemass of Solitude Aeturnus, twee bands die op zich ook al redelijk bij elkaar in de buurt zitten qua stijl. In Aevum Agere leunt ook wel tegen die (epische) doom aan, maar herbergt toch ook kenmerken van heavy en power metal in zich.

Het titelnummer dat openbarst na het sferische intro zet meteen de toon voor het album: een log (drum)ritme, stevige riffs en hoge, cleane (meerstemmige) zang. Clean gitaargetokkel tussendoor, waarin het intro terugkomt, tekenen een licht episch / atmosferisch karakter, samen met de (drum)breaks. De nummers zitten goed in elkaar, de gitaarriffs mogen er zeker wezen, en zowel lead- als achtergrondzang passen perfect in een episch / power metal achtig plaatje. Drums, bas en ritmegitaar leggen een solide, heavy basis, zodat de overige elementen hun virtuositeit kwijt kunnen. Het gitaargeluid lijkt daarbij op twee gedachten te hinken: te lichtvoetig voor doom, te zwaar voor heavy / power metal? Of gewoon een zoektocht naar een eigen insteek?

Uitgesproken doom is dan bijvoorbeeld wel Leave Me Alone, dat wel heel erg aan Candlemass refereert. Of neem bijvoorbeeld Domino: een heerlijk zwaar nummer, opgesierd met dameszang, dat het geheel een nog wat meer verheven feel meegeeft. Ook op het pittige balladesque The Last Farewell (hoewel geen persoonlijke favoriet), laat In Aevum Agere horen dat men weet men wil. Dat er ook heel anders gemusiceerd kan worden laat het begin van afsluiter Son Of Unknown horen, hier haalt de band zowat een thrash snelheid, maar wordt uiteraard fraai afgewisseld met gedragen doomy stukjes.

Ik denk dat wanneer Bruno Masulli er met zijn companen in slaagt de verschillende muzikale invalshoeken wat beter te verenigen, in elkaar laat smelten, er hele fraaie muziek kan ontstaan. Nu blijft er bij mij, letterlijk, nog een dubbel gevoel over.