Iron Void - Excalibur

• BandIron Void [GB]
• TitelExcalibur
• Release datum26-10-2018
• LabelShadow Kingdom Records [US]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Dragon's Breath
02. The Coming Of A King
03. Lancelot Of The Lake
04. Forbidden Love
05. Enemy Within
06. The Grail Quest
07. A Dream To Some, A Nightmare To Others
08. The Death Of Arthur
09. Avalon

Iron Void is een op en top Engelse klassieke, epische / doom metalband. Opgericht in 1998 kende de band slechts een kort tweejarig bestaan, om in 2008 weer tot leven te worden gewekt. Vanaf dan verschenen de studio-albums Iron Void (2014) en Doomsday (2015) vooraf gegaan door live-album Live 2008 en EP Spell Of Ruin (2010). Eind 2018 meldt de band zich opnieuw met een langspeler: Excalibur. Een thema dat net zo Engels is als hun muziek klinkt.

De metal van Iron Void sluit naadloos aan op klassiekers als Black Sabbath en de donkere kant van de NWOBHM. En Candlemass natuurlijk, maar dat is niet Engels, en van zichzelf ook al Black Sabbath-adept. De muziek is lekker duister, maar laat zich genadeloos lekker wegluisteren. Verwacht geen traagheidsrecords, maar eerder de galopperende ritmes met logge riffs en een epische doom-inslag. De klassieke mix van heavy en doom metal dus. Overigens lijkt het bandlogo als twee druppels water op dat van Saint Vitus, dus die doet als inspiratiebron ook zeker mee. Al is die band op zich ook weer een Black Sabbath-kloon, dus komen we toch daar weer bij uit.

Direct met de eerste twee nummers Dragon's Breath en The Coming Of A King heeft Iron Void me te pakken, want stiekem is dit gewoon enorm catchy muziek. Het is vooral die verrukkelijk donkere, klassieke sfeer die me daarbij zo aanspreekt. In elk geval meer dan de composities op zich, die na meerdere luisterbeurten behoorlijk op elkaar beginnen te lijken. Bijvoorbeeld Enemy Within is wel erg voorspelbaar en saai.

Al probeert de band zeker wel variatie te brengen, met wisselend succes. Met Lancelot Of The Lake wordt het iets te blij, en vooral te folky in mijn beleving. Ik snap de middeleeuwse sfeer in het kader van het thema, maar mij spreekt dit niet aan. Hoewel, de dubbele zang vind ik dan wel weer briljant. Forbidden Love verdient weer een dikke plus met z'n heerlijke logge riffs; zowel gitaar als bas doen zich hier gelden. Dit blijkt wel een favorietje.

Al met al vind ik deze muziek op zich weinig avontuurlijk. Het is al behelpen met slechts één gitaar, en dan ook nog een bas die de riffs blindelings volgt; daarmee bereik je nauwelijks afwisseling binnen je composities. Toch sluit Excalibur perfect aan bij die klassieke heavy / doom metal-albums, die eveneens uitblinken in eenvoud. Het is juist die authentieke vibe die me zo aanspreekt! Oude liefde roest blijkbaar echt niet.