Jesus Chrüsler Supercar - Lücifer

• BandJesus Chrüsler Supercar [SE]
• TitelLücifer
• Release datum24-05-2019
• LabelDr. Music Records [DE]
• PromotorDr. Music Promotion [DE]
• Genre Deathmetal, Hardcore / punk

Tracklist

01. Lucifer
02. Flesh 'N' Bones
03. Never Sleep Again
04. High Times for Low Crimes
05. Boogeyman
06. Suck On My Balls
07. Out Of My Head
08. From Death To Dawn
09. Straight To Hell
10. You Can't Spell Diesel Without Die
11. Black Blood

Jesus Chrüsler Supercar hoef ik hier niet meer voor te stellen, hun beide vorige albums Among the Ruins and Desolate Lands (2013) en 35 Supersonic (2016) waren weliswaar geen wereldschokkende of grensverleggende releases, maar ik kon het grootste gedeelte van de muziek van deze Zweedse herrieschoppers wel waarderen. Ik verwacht op het meest recente album Lücifer - natuurlijk moest er in 2019 weer een album verschijnen - dan ook geen (muzikale) verrassingen.

Zweden en smerige muziek, het blijft een weinig bijzondere, maar altijd aangename combinatie. Of het nou sleaze, punky of andere rauwe rock enerzijds; of opzwepende, aardedonkere, ranzige crusty death metal is, de Zweden hebben er grootmeesters in. En dan heb je ook nog zo'n band die beide genres combineert, want dat is wat Jesus Chrüsler Supercar doet: zij versmelten de zagende old school death-elementen met ouderwetse speedrock, crust en rock 'n' roll invloeden. Inderdaad een behoorlijk eigen stijl, die alles dat ranzig is optimaal uitbuit. Ik vind het vooral opvallend hoe smerig die basgitaar klinkt. Lekker hoor!

Death 'n' roll is een labeltje dat je op deze muziek zou kunnen plakken, een soort Motörhead meets old school death metal zeg maar. Het is vooral dat herkenbare zagende gitaargeluid dat hier zo opvalt, verpakt in overwegend groovende passages en nummers, en overgoten met een lekker vuig sausje. Natuurlijk, zo Zweeds - en voorspelbaar - als Ikea; al is de muziek van Jesus Chrüsler Supercar zeker niet zo gladjes en gepolijst als de meubelen! En als ik dan toch aan het vergelijken ben: daar waar de benamingen van de Ikea-voorraad regelmatig de wenkbrauwen doen fronsen, laten de songtitels van deze band echt helemaal niks aan duidelijkheid te wensen over. Met Suck On My Balls natuurlijk als sfeerverhogende climax.

Van echte uitschieters is geen sprake, al ben ik onder de indruk van de lekkere groove van het logge, lompe Straight To Hell. Traag, stroperig, onheilspellend, met stiekem toch een pakkende hook in het refreintje; zo heb ik mijn muziek graag. Voor de rest is het vooral doorstampen, beuken en grooven, meebewegen en feesten. Dat is wel het beeld dat ik hier bij heb. Onbezonnen meedoen, veel lol, weinig pretenties, en daar is helemaal niks mis mee!