King Mothership - The Ritual

• BandKing Mothership [US]
• TitelThe Ritual
• Release datum02-10-2020
• Label3Dot Recordings, Century Media Records [DE]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

01. Hope
02. Cosmic Meltdown
03. Gold
04. Only You
05. Babby
06. Goodnight My Darling
07. Death Machine
08. The Ritual
09. Ego 101
10. The Devil’s Train
11. Imminent Distortion
12. I Stand Alone [Ft. Plini]

King Mothership is een nieuwe band (eigenlijk meer een soort van solo-project) die bestaat uit Periphery's Spencer Sotelo en Matt Halpern samen met Slaves' bassist Tai Wright. Het drietal bracht hun debuutalbum The Ritual uit op 2 oktober uit via Century Media Records en 3DOT Recordings. De muziek is geïnspireerd door Muse, Jamiroquai, The Mars Volta, The Dear Hunter en Queen. De Australische gitarist Plini is te horen met een gastbijdrage op afsluiter I Stand Alone .

Zanger Sotelo werkt af en aan al een jaar of acht - dit begon ten tijde van de periode tussen de eerste twee Periphery-albums - aan King Mothership, en speelt ook gitaar en keyboards in dit project. Nu in de huidige corona-periode het tourleven stilligt is de tijd genomen om het project af te ronden, tijd voor even iets heel anders. De muziek van beide bands ligt dan ook vrij ver uit elkaar; King Mothership heeft maar weinig raakvlakken met metal, en is eerder te vinden in de progressieve pop / rock-hoek.

Hope opent het album wat mij betreft weinig hoopvol. Later zal blijken dat dit nummer (net als bijvoorbeeld Goodnight My Darling) de meest 'softe' kant van King Mothership vertegenwoordigt. Met Cosmic Meltdown komt er gelukkig wat meer power en tempo bij kijken, maar ook van deze indie-achtige naar pop-punk neigende track ben ik niet onder de indruk.

Eigenlijk is het pas bij titelnummer The Ritual dat ik opveer van verbazing. Vanaf het pianoriedeltje in het begin via een musical-achtige aanpak tot aan een voorzichtige grunt en een elektronische metal-uitbarsting wordt verrassing op verrassing gestapeld. Nog steeds vind ik de muzikale inhoud niet heel spannend, maar de opbouw is zonder meer bijzonder. Daarna is Ego 101 te beschouwen als het meest stevige nummer van het album, dat lekker swingt en groovet, maar me ook weer niet van m'n stoel blaast van de hoogstandjes.

Ondanks de eerder genoemde namen ter vergelijking moet ik zelf eigenlijk nog het meest denken aan Faith No More / Mike Patton. De vocale veelzijdigheid van Sotelo is verbluffend, en zijn liedjes zijn als zodanig energiek, afwisselend en altijd voorzien van een catchy aspect. Ik vind het leuk om The Ritual gehoord te hebben, maar dit album gaat geen rol spelen in mijn toekomstige muziekbeleving. Kwalitatief dik in orde, maar voor mijn gevoel niet onderscheidend genoeg.