Korpiklaani - Manala

• BandKorpiklaani [FI]
• TitelManala
• Release datum03-08-2012
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Kunnia
02. Tuonelan Tuvilla
03. Rauta
04. Ruumiinmultaa
05. Petoeläimen Kuola
06. Synkkä
07. Ievan Polkka
08. Husky Sledge
09. Dolorous
10. Uni
11. Metsälle
12. Sumussa Hämärän Aamun (bonus track)
13. Soil Of The Corpse (bonus track)

De Finse boomknuffelaars van Korpiklaani behoeven toch eigenlijk geen introductie meer. Gevoelsmatig bestaan ze al honderd jaar, touren onophoudelijk en brengen zowat elk jaar wel een nieuw album uit. Toch is de band pas in 2003 voortgekomen uit Shaman en brengt negen jaar later met Manala al weer hun achtste langspeler uit. Niet vanwege de staat van dienst, wel vanwege stijlvastheid, voorspelbaarheid en het stelselmatig negeren van moderne ontwikkelingen in de (muziek)wereld zou ik ze graag willen kronen tot de AC/DC van de folkloristische metal. En net als AC/DC heeft ook Korpiklaani een vaste en trouwe schare fans. Daar hoor ik niet toe, met alle mogelijke gevolgen voor een review als resultaat.

Ach, misschien doe ik Korpiklaani wel tekort, er verandert echt wel eens wat binnen de gelederen, en echt niet elk album klinkt helemaal hetzelfde. Zo maakt de bijgeleverde info gewag van het feit dat een nieuwe violist (Tuomas Rounakari) de band is komen versterken. Zou ik het verschil horen? Ik denk het niet, maar de goede man krijgt in elk geval z'n plekje in de spotlight met Husky Sledge, overigens vergezeld van inheemse percussie. Ook opvallend is dat dit stukje sfeermuziek wordt voortgezet met nog een instrumental. Dolorous klinkt al net zo nostalgisch, weemoedig; geen idee of dat het juiste gevoel uitdrukt. Korpiklaani toont zowaar enige diepgang!

Maar buiten dat niet getreurd, Manala staat verder vol met de overbekende feestmuziek, de drinkhoorns kunnen weer tevoorschijn gehaald worden om samen met Korpiklaani te proosten op wat ongetwijfeld opnieuw een succesvol album zal gaan blijken te worden. Er kan weer naar hartenlust meegehuppeld, gepolkaat(?), gehost en whatever worden. Met ons aller favoriete levensvocht binnen handbereik is het goed toeven in de natuurrijke wereld van Korpiklaani.

Op stampende tracks als opener Kunnia, Rauta (als ik zou verstaan wat er gezongen werd zou ik lekker meebrullen), Ievan Polka en Uni kan er voluit meegefeest worden. Stevig headbangen kun je op Ruuminmultaa, het meest 'metal' nummer van het album naar mijn mening, ondanks de nadrukkelijke aanwezigheid van de viool, die in deze context goed tot z'n recht komt. Ook Sumussa Hämärän Aamun verrast me in dat opzicht behoorlijk, openend in de beste death/doom sferen is dit een lekker lomp nummertje.

Er zijn naast de twee al genoemde instrumentale impressies wel wat meer momenten van bezinning aanwezig (Synkkä, Metsälle) waardoor ik de bij mij ingesleten vooringenomenheid van eendimensionaliteit enigszins moet terugnemen. Uiteindelijk is er natuurlijk maar een woord waar een Korpiklaani review mee beëindigd kan worden: kippis!