Leash Eye - Busy Nights Hazy Days

• BandLeash Eye [PL]
• TitelBusy Nights Hazy Days
• Release datum04-03-2022
• LabelEigen beheer
• PromotorHeavision [PL]
• Genre (Blues)Rock, Hardrock

Tracklist

01. Betting On One Horse
02. Where The Grass Is Green And The Girls Are Pretty
03. …Of The Night
04. Electric Suns
05. Stay Down
06. No Time To Take It Easy
07. Step On It
08. F.D.T.D.
09. Some Kind Of Rookie

Hard Trucking Rockers

Qua eerste kennismaking weet Leash Eye voor mij wel een paar verrassingen op elkaar te stapelen. Ten eerste is deze band blijkbaar al opgericht in 1996, en ten tweede, in note bene Polen. Ik kende deze band dus nog niet, hun ik-heb-geen-idee-hoeveelste-album Busy Nights Hazy Days komt bij mij aangenaam binnen als een alleraardigst tussendoortje te midden van het nodige metal-geweld.

Leash Eye klinkt namelijk als een jaren '70 rockband, heerlijk retro dus, met zowel invloeden van het Amerikaanse southern rock-geluid, als ook klassieke Europese op blues-leest geschoeide hardrock. De grooves en de atmosfeer zijn inderdaad lekker 'laid back' southern, maar de wisselwerking tussen gitaar en orgel is wel heel erg Brits. Zo moet ik tijdens het orgel-momentje van opener Betting On One Horse echt wel heel erg aan Deep Purple denken. Ook ...Of The Night gaat die kant op, en doet met name vanwege de gelaagde vocale partijen naar het einde toe, denken aan het duo Coverdale-Hughes.

No Time To Take It Easy vind ik een opvallend nummer, het pakt zo'n beetje alle traditionele stadion-acts bij elkaar. De al genoemde Deep Purple combine krijgt hier gezelschap van de oude Kiss, en ook wel een beetje dat glam / hair-rock / metal-sfeertje (Ratt, Poison, Motley Crue je weet wel). Ik weet eigenlijk niet goed of je die tijd moet hebben meegemaakt om dat opgepompte sfeertje een beetje te snappen. Metalfans die net als ikzelf zijn opgegroeid in de jaren '80 zullen dit onmiddellijk herkennen denk ik. Die vibe van 'fout, maar toch ook weer niet', zoiets. Een erg leuke hint is natuurlijk Where The Grass Is Green And The Girls Are Pretty, met z'n Guns 'n' Roses-verwijzing.

Grappig genoeg brengt het intro van Step On It me daarna weer direct in die Purple-vibe, want Hush lijkt best dichtbij. Die combinatie van het orgelspel en de meervoudige vocale aanpak (naast de bandleden zijn op een paar tracks ook nog extra zangstemmen van gasten aanwezig) vind ik hier het meest opvallende aspect, dat juist zorgt voor een enorme aantrekkingskracht. Natuurlijk, de gitaarleads en -solo's mogen er ook zeker wezen, terwijl de ritmesectie met z'n groovende basis net zo onmisbaar is.

Al met al is het voor mij aardig genieten van Busy Nights Hazy Days. Retro qua verschillende invloeden, maar altijd catchy, en sterk gespeeld. Het is dat we zo'n rubriek niet hebben, maar dit mag voor mij doorgaan als spreekwoordelijke 'verrassing van de maand' of iets dergelijks. Erg leuk!