Leaves' Eyes - Symphonies of the Night

• BandLeaves' Eyes [NO]
• TitelSymphonies of the Night
• Release datum15-11-2013
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Hell to the Heavens
02. Fading Earth
03. Maid of Lorraine
04. Galswintha
05. Symphony of the Night
06. Saint Cecelia
07. Hymn to the Lone Sands
08. Angel and the Ghost
09. Eleonore de Provence
10. Nightshade
11. Ophelia

Het lijkt wel gisteren dat ik Meredead heb zitten reviewen van het alom bekende Noorse Leaves Eyes. Toch zijn we alweer 3 jaar verder sinds dit gedenkwaardige plaatje uit 2011 en is het tijd om hun nieuwste creatie onder de loep te nemen: Symphonies Of The Night.

Deze begint met het veelbelovende en catchy Hell To The Heavens. Je rolt er zo in, met het zachte, tinkelende begin dat opeens losbarst in een grunt en gitaarfestijn. Het nummer wordt met name gedomineerd door korte, piekerige klanken die hier en daar onderbroken worden door heerlijk vloeiende melodielijnen. Echt hitsingle materiaal!

Fading Earth doet wat kalmer aan maar heeft wel een meeslepende onderliggende beat. Ook weer een simpel en toegankelijk nummer wat doet denken aan Leaves Eyes’ vroegere werk. Toch mis ik wat in het refrein; een soort blokkade die het nummer laag houdt, als een gewicht dat de muziek tot onder een zekere grens drukt. Dit gevoel blijft een beetje hangen bij het ietwat melancholieke Maid Of Lorraine. Dit ook geholpen door de grunts die wederom bruut huishouden. Verder wankelt het nummer een beetje tussen slepend traag en vlot en springerig. Waar ik helemaal kippenvel van krijg – en dan niet op de goede manier – is het snelle gesproken stukje aan het eind, waar Liv’s suikerstemmetje een soort creepy horrorgevoel uitstraalt, al laat de tekst weten dat het niet zo bedoeld is. Allemaal een beetje vreemd maar wel lekker!

We gaan de wat meer folky kant op met Galswintha. Ook weer zo’n lekker ouderwets denderplaatje waar deze Noren bekend om staan. Drinkhoorns tevoorschijn en handjes op elkaar! In 1 woord: lekker! We zijn aangekomen bij titelsong Symphonies Of The Night. Deze begint wat mysterieus en ingehouden, maar dan ontpopt het zich tot een echte, duistere symfonie. Toch hoor ik weer dat gewicht in het refrein, dat nu als een rode draad door het album blijkt te lopen. Qua muziek hebben ze wel alles uit de kast getrokken, tot drumsolo’s aan toe en ook Liv galmt weer als een kerkklok! Saint Cecelia lijkt voort te zweven op een heerlijke, donkere maar toch vederlichte melodie waar later een flinke dosis epiek aan word toegevoegd. Erg bitterzoet met weer zo’n zalig middeleeuws folk tintje. Toch jammer van dat anticlimax einde.

We horen de eerste klanken Noors in Hymn To The Lone Sands, wat begint als weer zo’n melancholieke trekker maar als plots die vingervlugge gitaar erbij komt, neemt het nummer een geheel andere wending en kan er weer gemoshpit worden. Later neemt het weer een afslag naar 'happy lane' waar de 'Ullean pipes' lichtjes overheen dartelen alvorens knallend en groots te eindigen. Angel And The Ghost is wat je zou verwachten van de titel. Aan de ene kant zoet en licht als een engeltje, aan de andere kant die harde grunts en het duistere ondertoontje van de Ghost, beiden immer bijgestaan door een ondergrond van violen. Halverwege geeft Liv’s vlotte gefluister weer de kriebels over m’n rug, en zo tegen het eind jassen de drums een mooie dosis epic door het staartje.

Eleonore De Provence is een nummer vol tegenstrijdigheden. Waar de zanglijnen heel vloeiend, zoet en licht zijn, word er op de ondergrond flink op los gedrumd, op gitaren geramd en gegrunt. Nightshade is een hele toegankelijke, heldere semi-ballad met de air van een zonsondergang. Van lieverlee sterkt het nummer aan met fluit, gitaar en drums tot een soort euforie word bereikt om dan weer af te zwakken naar een bedeesd einde. We sluiten af met Ophelia, dat meer als een soort bonustrack aanvoelt na het heerlijk bevredigende Nightshade. Net zoals je na een heerlijk toetje verzadigd achteruit wil zakken maar er alsnog een bord extra onder je neus word geduwd. Zo’n droog einde helpt er dan niet meer veel aan.

En dan zit je daar met het gevoel van ja... ok... en nu? Maar opeens denk je terug aan alle traktaties die je in de loop van het afgelopen uur voorgezet zijn, en ik kan zeggen dat ik weer gesmuld heb! Leaves Eyes heeft met Symphonies Of The Night echt weer een veelzijdige en goed uitgedachte plaat neergezet, en laten zien en horen waarom ze al jaren als een van de beste bands in hun hoekje van symfonische, duistere folk metal worden gezien!