Live Burial - Curse of the Forlorn

• BandLive Burial [GB]
• TitelCurse of the Forlorn
• Release datum23-09-2022
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Deathmetal, Doomdeath

Tracklist

01. Despair of the Lost Self
02. The Ordeal of Purification
03. My Head as Tribute
04. Exhumation and Execution
05. Blood and Copper
06. Sepulchre of Collapsed Kingdoms
07. This Prison I Call Flesh

Zwaar metaal afkomstig uit het Verenigd(?) Koninkrijk, Newcastle om precies te zijn, toch een regio waar veel van onze geliefde bands hun wieg hadden staan. Unending Futility was in 2020 hun tweede album, opvolger van Forced Back To Life (2016), en mijn kennismaking met deze band. Twee jaar later hebben de Britten de opvolger paraat: Curse Of The Forlorn.

Op dit nieuwe album heeft het vijftal - in een niet noemenswaardig gewijzigde bezetting - een bijna verbluffende metamorfose ondergaan. Alsof er nieuwe technieken zijn ontgrendeld, is de songwriting op deze plaat ingewikkelder en veelzijdiger, waarbij de band niet alleen vertrouwt op hun kenmerkende slingerende doomy death metal-gewoonten, maar ook de reikwijdte uitbreidt door (voor hen) nieuwe invloeden toe te voegen.

Door deze veranderingen is de muziek sneller, agressiever en nog vernietigender geworden, waarbij de zang ten allen tijde villein blijft, maar ook op de een of andere manier emotie met zich meebrengt, die op zijn beurt wordt vergroot door passende lead-gitaar-partijen. Album-opener Despair Of The Lost Self demonstreert op uitstekende wijze dat geweld niet overdonderend hoeft te zijn: een opbouw van midtempo dreigingen een atmosferische insteek naar een bombardement van geluid, zo indringend dat het smaakt naar meer. Een prachtige dosering - evenwicht zelfs - van melodie en agressie.

The Ordeal Of Purification en My Head As Tribute denderen voort op het ingeslagen pad, en combineren de bijna continue dreiging met toegankelijke elementen als pakkende riffs en headbangbare passages. Even verderop is Blood And Copper denk ik het meest 'klassieke' old school death metal-stuk, met z'n knisperende gitaarwerk en hakkende drums. Extremiteit, technische vaardigheden en zelfs emotionele capaciteit worden voortreffelijk gebundeld in deze old school muziekstijl.

Het album eindigt met het elf minuten durende This Prison I Call Flesh. Het nummer begint met wat Spaans klinkende gitaren die klinken alsof ze in een ouderwetse, donkere jaren '50 of '60 film zouden kunnen voorkomen, een beetje macaber. Het nummer is een mix van wat de band gedurende het hele album doet, gierende gitaren met zware doses melodie, volvette en donderende baslijnen en spetterend, afwisselend drumwerk. De lage, intens grommende put-grunt (met ouderwetse galm) past perfect bij deze speelstijl.