Lucifer's Fall - II: Cursed & Damned

• BandLucifer's Fall [AU]
• TitelII: Cursed & Damned
• Release datum12-12-2016
• LabelNine Records [PL]
• Genre Doommetal, Heavy / power metal

Tracklist

01. Mother Superior
02. Damnation
03. The Mountains Of Madness
04. Cursed Priestess
05. (Fuck You) We're Lucifer's Fall
06. The Necromancer
07. Sacrifice
08. The Invocator / Cursed Be Thy Name
09. Homunculus

Over het Australische Lucifer's Fall schreef ik juni 2015 naar aanleiding van de Hammerheart re-release van hun gelijknamige debuutalbum. Bij die ene release voor het Nederlandse label bleef het blijkbaar. In december van vorig jaar kwam namelijk de opvolger II: Cursed & Damned uit, en wel bij het Poolse Nine Records.

Was de bezetting van de band ten tijde van het debuut nog beperkt tot het duo "Deceiver" en "Unknown and Unnamed" van Rote Mare, inmiddels zijn alle vijf huidige muzikanten lid van beide bands. Met als gevolg dat Rote Mare momenteel min of meer on hold staat. Maar Lucifer's Fall is nu een echte band, en Howlet kan zich nu volledig concentreren op de zang. De enige die nog ontbreekt is "Mother Superior" Sean Wiskin. Aan hem is dan ook de openingstrack van het album gewijd. Er is nog geen nummer Heretic (de bijnaam van de laatst bijgekomen gitarist Blake Stephens) dus misschien was Wiskin ten tijde van de opnames van dit album nog wel bij Lucifer's Fall betrokken. Opvallend genoeg zit hij ook niet meer in Rote Mare.

Goed, het album opent dus met Mother Superior, en hoewel dit nummer qua geluid lekker vertrouwd klinkt, heeft het qua stijl meer gemeen met Thin Lizzy dan met doom. Het is een lekker uptempo rockertje, dat vooral aansluiting vindt bij de NWOBHM-invloeden die deze band naast de doom metal zo kenmerken. Damnation is hierna al weer wat trager, maar voor de 'echte' doom moeten we toch wachten tot The Mountains Of Madness en Cursed Priestess. Jaaaa, hier zat ik op te wachten, dit vind ik toch wel Lucifer's Fall op z'n best: zwaarder, trager, met zwierige, slepende riffs en een beetje aparte zang.

Grappig om te horen dat Lucifer's Fall deze twee stijlen zo logisch samen kan laten klinken. Met (Fuck You) We're Lucifer's Fall als opvallend, uitzonderlijk en vooral storend buitenbeentje. Dit obstinate punkrockertje vind ik hier helemaal niet passen, en doet echt afbreuk aan de hiervoor zo fijn opgebouwde sfeer. Dit nummer was ergens in 2015 al als single verschenen, daar had het wat mij betreft ook wel mogen blijven. Deze opnieuw opgenomen versie is dan ook dubbel overbodig.

Met The Necromancer wordt dan weer opnieuw begonnen om het eerder opgebouwde en daarna keihard onderbroken gevoel weer terug te vinden. Het duurt even voordat dat voor elkaar is, maar het lukt uiteindelijk wel. Het is dan ook best een sferisch nummer, dat prettig afwisselt tussen ingetogen stukjes en brommende, dreinende doom. Sacrifice is dan weliswaar weer wat meer uptempo, maar past wat mij betreft wel qua sfeer. De laatste twee nummers The Invocator / Cursed Be Thy Name en Homunculus (deze vind ik wel weer gaaf!) zitten qua stijl tussen obscure, klassieke (epische) heavy metal en doom metal in; deze bevallen me allebei wel.

Ik heb al vaker opgemerkt dat het musiceren tussen old school, epische heavy metal en doom in mij vaak wel bevalt. Ik denk dan aan oude bands als Pagan Altar, mijn absolute favoriet in dit genre Witchfinder General, Angel Witch, maar ook Mercyful Fate, of een eigentijdse band die dit kunstje ook beheerst als het Amerikaanse Argus. Ook (oude) Candlemass hoort stiekem wel in dit rijtje, al was hun benadering andersom: doom met invloeden uit de heavy metal.

Wat Lucifer's Fall betreft vind ik dat deze band iets te ver doorschiet naar de old school metal-kant, door er ook nog eens rock- en vooral punk-invloeden in te gooien. Dat aspect bevalt me dus niet, waardoor er op II: Cursed & Damned zo af en toe wel wat aan te merken valt. Vooral zonder (Fuck You) We're Lucifer's Fall had het album zeker hoger gescoord! Jammer. Is dat een goeie les voor de toekomst? Vast niet, want ik vermoed dat Lucifer's Fall schijt heeft aan mijn commentaar ... en terecht natuurlijk.