Machine Head - Øf Kingdøm And Crøwn

• BandMachine Head [US]
• TitelØf Kingdøm And Crøwn
• Release datum26-08-2022
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Groovemetal

Tracklist

01. Slaughter The Martyr
02. Chøke Øn The Ashes Øf Your Martyr
03. Becøme The Firestørm
04. Øverdøse
05. My Hands Are Empty
06. Unhalløwed
07. Assimilate
08. Kill Thy Enemies
09. Nø Gøds, Nø Masters
10. Bløødshot
11. Røtten
12. Terminus
13. Arrøws In Wørds Frøm The Sky

Machine Head zet met Øf Kingdøm And Crøwn (wat is dat nu weer met die streepjes door de o? Ik hoop dat de rest niet zo potsierlijk gaat zijn) een technisch kundige plaat in elkaar waarbij weer aan alles gedacht is. Er trekt een keur aan invloeden voorbij met de bekende grooves die aangekleed zijn met pinch harmonics tot aan de zoete zeurpassages die kennelijk als formulemateriaal toegevoegd moeten worden. En dan de Metallica / Vio-Lence momenten die als cement tussen al die dingen gesmeerd is. In die zin is de band wel veranderd van een typisch jaren '90 vehikel tot een wat meer eclectisch metal-gebeuren.

Wat mij tegen blijft staan zijn de melancholische momenten die soms zo kwijlerig zijn als een ballade van Gordon. Neem nu het razende Becoming The Firestorm dat werkelijk schuimbekkend van start gaat. Om na vijftig seconden alweer geconfronteerd te worden met een jank-refrein waar zelfs George Michael voor weggelopen was. Ook de quasi heavy ballad die My Hands Are Empty heet, schiet haar doel qua krachtig zijn compleet voorbij met die nietszeggende contrasten tussen zwaar en melodieus. De Maiden-harmonie is verder wel oké natuurlijk. Ook op Unhallowed zijn de ballade-achtige passages niet te doen.

Ook de generieke digitale sound die aan het album kleeft, is een behoorlijks stoorzender in mijn oren. Een computer-drumsound ontsiert de boel dusdanig dat ik mij afvraag of we dan helemaal niets geleerd hebben van Enthrone Darkness Triumphant of Abducted.

Øf Kingdøm And Crøwn staat vol met toffe momenten die het vooral live wel goed zullen gaan doen. Maar ik zie geen verbetering sinds Unto The Locust (2011) die qua songschrijverij aan dezelfde euvels leed. Ik krijg er een formulegevoel bij dat mij moeilijk loslaat. Het voert te ver om het als slecht weg te zetten. Maar de meeste nummers irriteren mij enorm vanwege het doorslaan met die melodieuze passages.