Malamorte - God Needs Evil

• BandMalamorte [IT]
• TitelGod Needs Evil
• Release datum21-02-2020
• LabelRevalve Records [IT]
• PromotorGrand Sounds PR [UA]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. The Demons That Devour Your Soul
02. The Sinner
03. Psycho Priest
04. After The Apocalypse
05. They Shall See The Truth
06. A Daemon Dressed By Angel
07. Morbid Temptation
08. Suicide Forest (Jukai)
09. God Needs Evil

Ik maakte begin 2019 kennis met Malamorte middels hun derde album Hell For All. Een goed jaar later heeft dit duo al weer een nieuwe langspeler paraat: God Needs Evil. Beide korte titels laten aan duidelijkheid niets te wensen over, ik verwacht dan ook niet dat het nieuwe album veel van z'n voorganger zal afwijken.

Bandopperhoofd is Lord Vampyr; ik ben bekend met z'n werk van de band met dezelfde naam, en hij was ook één van de drijvende krachten achter Theatres des Vampires. Daarmee heeft Malamorte gemeen dat ze nog begonnen als symfonische black metalband, maar later zijn geëvolueerd tot occulte heavy metal / doomband die wat schatplichtig is aan de donkere kant van de NWOBHM en Mercyful Fate. Inderdaad weinig nieuws onder de figuurlijke zon dus.

Nee, geen originaliteitsprijs, maar deze muziek spreekt mij - met name vanwege het eerlijke, duistere en wat primitieve karakter - wel enorm aan. De occulte, vampiristische thematiek neem ik voor lief, die kan me niet boeien. Deze metal is authentiek, atmosferisch, bij vlagen oubollig, en daarom zo verrukkelijk voor een oudgediende als mijzelf.

Na de korte Hammer-horror-sample als intro gaat The Demons That Devour Your Soul er vandoor als in de beste (of slechtste?) NWOBHM-dagen. Lekker gitaarwerk, beetje verwrongen maar bijpassende zangstem, een blikkerig wat eentonig drumgeluid, en bij vlagen nauwelijks basgeluid; allemaal bekende ingrediënten, iets anders had ik hier ook niet verwacht. De ene keer wat meer pure uptempo heavy metal (de opener, Psycho Priest, A Daemon Dressed By Angel), de andere keer wat meer donker, occult, dreigend of bezwerend. In die laatste categorie doen After The Apocalypse en Morbid Temptation het helemaal voor mij.

Maar het beste heeft Malamorte voor het laatst bewaard met het afsluitende titelnummer God Needs Evil. De band galoppeert zichzelf voorbij qua snelheid, de basdrums klepperen mee in een verkeerde timing, en de zang is op het valse af, zo evil. Hier strijden hilariteit en serieuze boosaardigheid om voorrang, waarbij mijn oprechte gevoel voor deze oubollige maar authentieke aanpak het wint van eventuele negatieve aspecten. U begrijpt het: Malamorte kan bij mij weinig verkeerd doen!