Malevolence - Self Supremacy

• BandMalevolence [GB]
• TitelSelf Supremacy
• Release datum19-05-2017
• LabelBDHW (BeatDownHardwear) [DE]
• PromotorGordeon Music [DE]
• Genre Metalcore

Tracklist

01. Self Supremacy
02. Trial By Fire
03. Severed Ties (ft. Andrew, Comeback Kid)
04. Wasted Breath (ft. Kevin, The Merciless Concept)
05. Body Count
06. 4AM On West Street
07. Slave To Satisfaction
08. Spineless
09. True Colours
10. Outnumbered
11. Low Life

Malevolence uit Groot-Brittannië - dus niet de Portugese, Nederlandse, verschillende Amerikaanse of weet ik veel welke er nog meer zijn - daar ging bij mij wel even een belletje rinkelen. O ja, eind 2013 besprak ik naar tevredenheid hun debuutalbum Reign Of Suffering. Ik ben dus wel benieuwd naar deze opvolger Self Supremecy.

Beatdown hardcore met metal ingrediënten, zo wordt de muziek van deze band steevast aangeduid. Malevolence is dan ook misschien wel de meest metalen band in het hard- en metalcore-segment, en maakt dat op Self Supremecy ook weer ondubbelzinnig duidelijk! Vaak wordt de term crossover gebruikt voor bands die hardcore met thrash mengen, vooral in de jaren '80 en '90, maar dat is op deze band niet van toepassing. Malevolence maakt namelijk zeer moderne metal(core), op een bedje van knoestige hardcore.

Wanneer het album van start gaat met titelnummer Self Supremecy zit de opgefokte hardcore-sfeer er direct in. Degelijk, beukend, uitnodigend om mee te brullen, en direct zo'n slopende breakdown zijn de verwachte elementen. Nog niet een van mijn favorieten van het album, maar de harde toon is in elk geval gezet. Trial By Fire en Severed Ties beuken voort op het ingeslagen pad, waarbij ik nog altijd niet echt van m'n stoel geblazen wordt van verrassing. Wel van de intensiteit en het sterke geluid gelukkig.

Het ingetogen instrumentale intermezzo 4AM On West Street blijkt, zoals zo vaak midden in een goed opgebouwd album, een soort scharnierpunt. Want wat we daarna voorgeschoteld krijgen is van een heel andere orde. Met Slave To Satisfaction, Spineless en True Colors (wow!) krijgen we een drietal opvallend langere, en vooral tragere nummers voor de kiezen. Deze drie wijken relevant af van de rest van de overige tracks. Niet zozeer qua insteek, wel qua opbouw en sfeer. Niet alleen slopend, maar ook slepend, en wel heel nadrukkelijk gericht op de metal-kant van de band. En dat vind ik dan wel weer verrassend.

Zo heeft Malevolence na z'n debuut een stevige stap verder gezet in de ontwikkeling. Opnieuw komen de Britten met een album dat ook elke metalfan zeker eens moet beluisteren. De riffs, grooves en inventiviteit van de moderne metal, gecombineerd met de rauwigheid en intensiteit van de hardcore, afgemaakt met een goudeerlijke brulstem zorgen opnieuw voor een knallend album. Ik zeg: doen!