Mesentery - Soulfucker

• BandMesentery [DE]
• TitelSoulfucker
• Release datum11-02-2022
• LabelDr. Music Records [DE]
• PromotorDr. Music Promotion [DE]
• Genre Industrial metal, Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Soulfucker
02. To Be The Odd One Out
03. Punisher
04. The Time Before Death
05. Damend Liars
06. 2025
07. Inevitable
08. Virtopsy
09. Quo Vadis
10. Mesentery

Mesentery werd in 1992 opgericht door Marcel Braun en Carsten Pickbrenner, die kort daarna werden vergezeld door gitarist Florian Triska, bassist Boris Stellmann en zanger Christian Busch. In het jaar 2000 brachten ze hun debuutalbum Bloodrain uit, daarna ook nog twee EP's, Slaves (2003) en Behind Windows (2008). Samen speelden ze talloze shows tot aan 2012, toen na het trieste overlijden van bassist Boris Stellmann de rest van de band besloot Mesentery een poosje in de koelkast te parkeren en door te gaan met andere projecten. Door de jaren heen was de band echter nooit uit het hoofd van bandleider Marcel Braun en hij wekte de band twee jaar geleden uit zijn slaap. Nu, na een onderbreking van zo'n tien jaar is Mesentery terug met hun nieuwe album Soulfucker. Dit betekent mijn kennismaking met deze band.

Om te beginnen vind ik deze muziek lastig te categoriseren. Uiteraard ga ik toch proberen om er een omschrijving op te plakken: het is een soort van melodieuze death / thrash metal-mix, met een industrial vibe er doorheen. Ondanks dat de promo-praat dat wil doen geloven is deze metal zeker niet extreem. Gewoonlijk wordt Mesentery getagd als death metal, maar dat klopt slechts voor een klein gedeelte wat mij betreft. Ja okay, melodeath past wel redelijk, getuige tracks als 2025 en Inevitable.

Het drumwerk klinkt wat 'koel' of vlak, bij vlagen vooral mechanisch, ook de vaak hakkende gitaar-riffs geven een sterk gevoel van strakke ritmiek. Luister maar eens naar The Time Before Death, of Virtopsy, dan zul je begrijpen wat ik bedoel. De zang is een wat rauwe, hese schreeuw, die vooral doet denken aan iemand die totaal niet kan zingen, maar toch verplicht is om de zang te doen. Ik vind het niet echt lekker klinken in elk geval, vooral erg eentonig, er zit weinig dynamiek in. Dat helpt niet het bij het luisterplezier, al zullen er ongetwijfeld liefhebbers zijn die dit waarderen.

Afsluiter Mesentery (voorafgegaan door intro / intermezzo Quo Vadis) is qua compositie denk ik het meest spannend van het album, hier gebeurt namelijk best het een en ander. Maar ik ben eerlijk: ik kan maar heel moeilijk door de zang heen luisteren. En ik ben bang dat dat voor veel luisteraars gaat gelden. Ik denk dat Mesentery een band is voor een specifiek publiek; ik reken mijzelf in elk geval niet tot de liefhebbers.