Metallica, Sportpaleis Antwerpen 3 november 2017
Na redelijk wat files kwamen we eindelijk in Merksem aan bij de park and ride. Vanaf daar namen we de tram naar het Sportpaleis. Na een wachtrij bij de merchandise stand heb ik een leuk tourshirt gekocht. Na een slechte pizza en kipschotel gingen we in de rij staan om naar binnen te gaan. Eenmaal binnen moesten we omhoog voor onze zitplaatsen. De trappen herinnerden me aan die van de Effenaar waar ik voor FemME niet één maal maar meer dan vijf keer heen en weer naar boven en beneden moest. Eindelijk boven aangekomen liepen we een lang rondje naar onze stoelen. Toen we eenmaal zaten hebben we nodige selfies gemaakt en begon het wachten op het voorprogramma.
Toen Kvelertak opkwam had de zanger een hoofdtooi op met een soort gewei; het was slecht te zien door de lichten die vaak in ons gezichtsveld schenen waardoor het podium - in het midden van de zaal! - niet optimaal te zien was. Kvelertak heeft heel leuk gespeeld alleen stond de microfoon te zacht waardoor de zang niet goed te horen was. Daarna begon het wachten weer tot Metallica op zou komen. Wat had ik daar lang op gewacht en maandenlang voor afgeteld.
Bij opkomst waren retro tv-schermen te zien met beelden uit video clips. De lichten werden aangestuurd door drones wat het heel bijzonder maakte. Metallica opende met "Hardwired" en "Atlas, Rise" van het nieuwe album, en met het derde nummer "Seek and Destroy" kwam de eerste in een rij klassiekers voorbij. Het microfoon-probleem was gelukkig opgelost nu. Al lag het waarschijnlijk meer aan het stembereik van James Hettfield. Voor een eerste keer Metallica vond ik ze heel erg goed ondanks dat ze allemaal wat ouder zijn geworden.
Verder kwamen alle klassiekers voorbij: "Enter Sandman", "Welcome Home - Sanatarium", "One", "Nothing Else Matters" en ook wat werk van het nieuwe album. Zoals "Moth Into Flame", en "Now That We’re Dead". Bij die eerste genoemde (opgedragen aan Amy Winehouse) waren er bovenin lichtjes te zien die vuurvliegjes moesten voorstellen die rondvlogen gedurende het nummer. Alleen stortte een van die vliegjes neer in een rechterhoek van de zaal. De lichtshow was zo spectaculair, de vierkantjes met beelden erop veranderden steeds van kleur en hoogte, het ging van variaties op hun logo tot opnames van oudere concerten tot ouderwetse stripclub reclames zoals je ze in Amerika ziet voor de ingang van een stripclub.
Tijdens "Nothing Else Matters" had ik kippenvel en moest ik bijna huilen. Dat is mijn lijflied. En tijdens "Now That We’re Dead" stonden ze met z’n vieren elk op een kubus te trommelen, die ook nog eens van kleur veranderen. Na een ander nummer waren we alleen met één van de leden en werd een Frans liedje gespeeld dat erg leuk was. Het was voor mij een memorabele show die ik nooit meer zal vergeten.
Kvelertak [NO], Metallica [US], Sportpaleis/Lotto Arena [BE]