Midnight Eternal - Midnight Eternal

• BandMidnight Eternal [US]
• TitelMidnight Eternal
• Release datum29-04-2016
• LabelInner Wound Recordings [SE]
• Genre Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. 'Till the Bitter End
02. Repentance
03. Signs Of Fire
04. Shadow Falls
05. The Lantern
06. Believe In Forever
07. Midnight Eternal
08. When Love and Faith Collide
09. Like an Eternity
10. Silence
11. Pilgrim and the Last Voyage
12. First Time Thrill

Symphonic metal uit New York. Dat genre kom je niet vaak tegen in die hoek! Toch heeft Midnight Etarnal daar haar roots, en beloven een nieuwe ervaring voor liefhebbers van Kamelot, Nightwish en dergelijke. Hun debuutje – naar hunzelf vernoemd – is afgelopen april uitgekomen.

Het bal wordt geopend met The Bitter End. Hier volgen ze een beetje in de voetsporen van Therion, met markante theatrale wendingen hier en daar. Zangeres Raine Hilai beschikt over een prima strot, hetzij met een curieus nasaal trekje. Doet gelijk denken aan Jonsu van Indica. Repentance kon een nummer van Sonata Arctica zijn, met zijn hoge keyboard uitschieters en galopperend ritme. Zo krijg ik het idee dat Midnight Eternal met elk nummer weer de invloed van een andere band wil laten horen. Signs of Fire blijft in dat Sonata-achtige hoekje hangen, maar er zitten loopjes in die Midnight Etarnal lekker eigen maken. Prachtig simpel en catchy, maar met genoeg unieke elementen om ertussen uit te springen.

Je wordt vervolgens voor je kanus geslagen met Shadow Falls, dat van begin tot eind met een noodvaart voortraast, gedreven door woeste drums die zorgen voor een ongetemde cadans. Met hier en daar een grunt ertussen wordt de aandacht goed vastgehouden te midden van de chaos. The Lantern heeft weer een folk-achtig, vredig tintje. Richard Fischer blijkt hier ook over een gouden keeltje te beschikken, en zo wordt het een vrolijk duet met exotische wendingen. Believe in Forever is met zijn mid-tempo meer een fillertje dan wat anders, en slaat een brug naar het naar henzelf vernoemde Midnight Eternal. Raine gooit in het refrein haar stem omhoog en kwinkeleert als een nachtegaaltje, maar toch… van een nummer dat naar je bandnaam is vernoemd verwacht je wat meer, maar een soort titelsong zou je het wel prima kunnen noemen.

When Love and Faith Collide lijkt een titel voor een ballad en de tekst is er ook naar, maar om een of andere reden hebben ze ervoor gekozen om er een best speedy nummer van te maken. Oke, ook goed. Als je tekst en muziek los van elkaar zet klinkt het toch zeker niet verkeerd! Like an Eternity galoppeert weer op zijn gemakje verder, maar lijkt hier en daar wat te struikelen over een paar vage obstakels die als een soort brugje hier en daar ertussen zijn geplakt. Deze klinken dan ook een tikje misplaatst in een anders prima nummer. Silence pakt de draad weer op door een geinig musical-achtige feeling die door het nummer hangt, met een licht mythisch tintje. Net zo’n eigenaardigheid die een nummer helemaal goed kan maken!

Pilgrim and the Last Voyage is een instrumentaae intermezzo dat de weg vrijmaakt voor de eindklapper: First Time Thrill. Nou ben ik over het algemeen gewend om iets episch te horen bij een nummer van ruim 8 minuten maar dit blijft even uit. Dan komt als punt van aandacht een best verdomd goeie gitaarsolo halverwege die opeens overgaat in een intrigerende tweede akte. Deze gaat weer om een of andere reden waarnaar ik maar kan gissen uit als een nachtkaars met een fade out, terwijl het ritme tegen het einde prima had uitgebouwd kunnen worden tot best klapper-waardige proporties.

Ze weten me wel best enthousiast te maken, deze New Yorkers. De kracht van hun sound ligt wel in de frisheid van de eerste helft van het album. Want als je die helft heb gehad word het veel van hetzelfde, helaas. En hoewel de mix op standaard standje debuutplaatje huishoud, staat Midnight Eternal aan het begin van iets moois. Echt bijna Sonata Arctica maar dan met vrouwelijke stem te noemen. En dat wil van mij uit wat zeggen…!