Loading...

Monolith - Dystopia

Gepost in Reviews door Edwynn op 01-06-2014

Tracklist

01. Won 't Come Down
02. Cosmic Fairy
03. Hole
04. Dystopia
05. Acid Rain
06. Sleepless Eyes
07. Rainbow

Alsof het nooit 1971 is geworden. Dat is ruwweg de gedachte achter Dystopia, het eerste album van Monolith. Monolith ontstond in het Duitse Bremen en beweegt zich in de fors om zich heen grijpende occulte rockscene. Als support van de bekendere retrorockers Kadavar deed men de nodige podiumervaring op. Na een viersporendemo startte men in 2013 de opnamen voor Dystopia.

Direct als openingsnummer Won’t Come Down zijn weg door de speakerkabels begint te zoeken, stijgt er een ongekende hashdamp uit de speakers op. Psychedelische doomrock walmt dampen van diep uit de jaren zeventig compleet met fuzzy bas- en gitaargeluid. Als dan Ralf Brummerloh zich ook nog eens blijkt te bedienen van een timbre dat heel dicht tegen dat van Ozzy Osbourne aan ligt, is het retrofeest compleet.

Nu hoeft dat geen hindernis te zijn. Veel bands eren Black Sabbath op hun eigen wijze met toffe songs met een ambachtelijk, nostalgisch geluid. En ook Monolith weet de luisteraar te vermaken met een ietwat trippy geluid dat bij vlagen herinnert aan de meer vrijgemaakte passages van Uncle Acid And The Dead Beats. Van catchy nummers moet Monolith niks hebben. Inpluggen en jammen. Dat is een beetje het idee. Weinig kaders omlijsten de nummers verder.

Dat betekent niet dat Dystopia een incoherente bende is geworden. Wel degelijk weten de heren met een aantal pakkende passages de luisteraar in te pakken. Liever gezegd: in hogere sferen te brengen. De woorden ‘trippy’ en ‘psychedelisch’ die ik eerder liet vallen, duiden erop dat Monolith de nadruk op sfeer legt.

Monolith zal een harde tijd hebben om op te vallen tussen de vele genregenoten. Niettemin is Dystopia een heel aardige toevoeging aan collecties van lieden voor wie de jaren '70 niet lang genoeg hadden kunnen duren.

Andre Dittmann - drums, zang

Ralf Brummerloh - zang, bas

Ron Osenbrück - gitaar