Monolord - Rust

• BandMonolord [SE]
• TitelRust
• Release datum29-09-2017
• LabelRidingEasy Records [US]
• PromotorPalmer Turner Overdrive [GB]
• Genre Doommetal, Stoner

Tracklist

01. Where Death Meets The Sea
02. Dear Lucifer
03. Rust
04. Wormland
05. Forgotten Lands
06. At Niceae

Monolord volg ik al wel even een beetje, maar ik ben er eerder nog niet toe gekomen om eens een album te bespreken. Toch is daar wel gelegenheid voor geweest, want in het korte bestaan sinds 2013 heeft het Zweedse trio al genoeg materiaal uitgebracht. Nieuweling Rust is al het derde studio-album, daarnaast heeft de band ook al wat singles en EP's op z'n naam.

De muziek van Monolord wordt gekenmerkt door diepe, tergend langzame riffs, en een slopend beukende ritmesectie; dat alles wordt gebracht in een onheilspellend geluid. Van deze woest trage en oerlompe en zwaar doomende stoner raak ik persoonlijk wel een beetje opgewonden. Man wat is dit vet! Het dichtste bij qua vergelijking met wat ik eerder besproken heb is Ufomammut, maar dan zonder de psychedelische effecten. En Electric Wizard natuurlijk.

Rust is door de heren muzikanten nagenoeg perfect opgebouwd: er wordt begonnen met een drietal redelijk compacte tracks, waarin de band zichzelf en z'n muziek als het ware voorstelt. Als scharnierpunt naar het vervolg staat het instrumentale, en in dit kader opvallend melodieuze Wormland centraal op het album, waarna wordt vervolgd met twee kolossen van tracks, die de absolute genadeklap uitdelen. Vooral afsluiter At Niceae is een beest van een track, en op zichzelf al de aanschaf van dit album waard!

In de basis is het vrij standaard stoner die Monolord laat horen, maar zo heel af en toe komt toch een subtiel extraatje bovendrijven, zoals het orgel in het intro van titelnummer Rust, en de viool - of andere dan wel digitale strijker(s) - in Wormland. Maar buiten dat zijn het toch vooral de constant dreinende snaren, woest beukende drums en in naargeestige effecten gedrenkte zang waar deze band het van moet hebben.

Ik schreef net wel dat Monolord het niet moet hebben van psychedelica, maar het stoïcijns herhalende gebeuk en de constant zoemende snaren en ronkende gitaren hebben wel degelijk een (aangenaam) hypnotiserend effect. Hopelijk was het al opgevallen dat ik razend enthousiast ben over dit werkstukje. Het is dan ook een fijne soundtrack voor dit donkere en sombere jaargetijde.