Monolyth - We've Caught The Sun

• BandMonolyth [FR]
• TitelWe've Caught The Sun
• Release datum03-03-2023
• LabelEigen beheer
• PromotorEllie Promotion [FR]
• Genre Melodieuze deathmetal, Metalcore, Thrashmetal

Tracklist

01. The Neverending Beginning
02. The Right to Bleed
03. My Blackest Days
04. No Damage
05. Breathe
06. Insomnia
07. Wasted
08. Feed the Light
09. Into Speechlessness
10. Wallbanger

Wel een geinig idee eigenlijk, al zijn er natuurlijk al meer bands die een dergelijk idee hebben uitgevoerd. Om de vijftiende verjaardag van debuutalbum Catch The Sun te vieren, is het Franse Monolyth terug met We've Caught The Sun, een album dat het originele materiaal van de band een geheel nieuw leven, en vooral een ge-updatet geluid biedt. Maar bijzonder vind ik daarbij wel dat Monolyth nog nauwelijks een catalogus heeft opgebouwd. Zou de band zich niet beter op echt nieuw materiaal concentreren?

Ruim vier jaar na het laatste (hun tweede pas) album A Bitter End - A Brave New World, laat We've Caught The Sun een modernere benadering horen. Naast de oorspronkelijke insteek van thrash metal en melodeath, bevat de muziek de elektronische geluiden en samples die heden ten dage Monolyth's handtekening vormen. Nu staat er eigentijdse, melodieuze metalcore op het menu!

Gekenmerkt door het ronkende snarenwerk dat zo typerend is voor de hedendaagse metalbands, begint het album zeer voortvarend met The Neverending Beginning. Lekker opzwepend, rauw, voorzien van goede zang. De drumsound vind ik bij vlagen wat mat, zeker als het op de snare aan komt. The Right To Bleed heeft wel een behoorlijke Zweedse melodeath-sfeer, al vind ik Children Of Bodom ook wel een beetje in de buurt komen.

My Blackest Days doet het even - relatief natuurlijk - rustig aan, zet in op melancholie en een donkere sfeerzetting, alvorens met No Damage het geweld weer losbarst. Hier horen we in de basis de moderne aanpak die de band wil uitstralen, dat vervolgens nog versterkt wordt met Insomnia. Elektronica en effecten doen hun intrede, dit is immers waar het nu bij Monolyth om gaat.

Enzovoort. Het zal van je eigen smaak afhangen welke versie van dit 'vernieuwde' album je prefereert. Het oude is authentieker qua insteek en atmosfeer, deze huidige versie is technisch superieur, maar verliest regelmatig de wat meer klassieke metal-benadering.