Mountain Eye - First We Become Ashes

• BandMountain Eye [NL]
• TitelFirst We Become Ashes
• Release datum09-09-2022
• LabelEigen beheer
• Genre Metalcore, Nu-metal

Tracklist

01. One of Nothing
02. Synopsis
03. Watershed
04. Away From Here
05. Hourglass
06. Let Me Dream Forever
07. Peščera
08. Event Horizon
09. 9 Knives
10. Hibernation
11. My Last Winter Trail
12. Elemental
13. IME

Ik maakte begin 2019 kennis met Mountain Eye, middels hun debuutalbum Roads Uncharted. Ik hoorde daar wel een en ander aan potentie in, mits de band zich zou weten te onttrekken aan het nu metal-juk. Vorige maand (sorry, ik ben veel te laat) verscheen de opvolger First We Become Ashes, dus ik was wel benieuwd hoe het er met Mountain Eye anno 2022 voor zou staan.

Op hun tweede album heeft de band de zaken meteen maar ambitieus aangepakt, en waarom ook niet! First We Become Ashes is een conceptalbum over zelfontplooiing. De theorie van Friedrich Nietzsche die hij gebruikte in zijn boek Also Sprach Zarathustra werd gebruikt als basis voor alle nummers op het album. De theorie van Nietzsche onderscheidt vier categorieën van ontwikkeling voor mensen. De laatste drie van die vier fasen zijn gebruikt als thematische basis voor het album. De tracks 1 tot en met 4 behandelen de zogenaamd kameelfase, nummer 5 is een intermezzo dat wordt gebruikt als overgang tussen fasen, de nummers 6 tot 9 zijn de leeuwenfase, nummer 10 is weer een overgang-interlude en de nummers 11 tot 13 zijn de kindfase.

Hoewel elke fase z'n eigen atmosfeer weergeeft, is het album in z'n totaliteit nog wel degelijk een samenhangend geheel. In compositorisch en muzikaal opzicht is Mountain Eye duidelijk gegroeid ten opzicht van het debuut. De oorspronkelijk basis van rauwe nu metal a la Snipknot is soms nog wel waarneembaar, maar de band heeft z'n geluid serieus uitgebreid. Metalcore was op het debuut al wel wat aanwezig, en is ook nu niet te ontkennen. Wat me opvalt is dat er vooral een volvet groove-aspect aan de muziek is toegevoegd.

Zo doet opener One Of Nothing denken in een richting als Lamb Of God, opgesierd met licht-elektronische foefjes. Een sterk begin, een aangename binnenkomer. Goeie opbouw, sterke grooves en een pakkend refrein. Synopsis is wat compacter, vlotter, en vooral opzwepend, opgefokt bijna. En laat zich in het refrein opnieuw lekker meebrullen. Hebben we daarmee een rode draad te pakken? Watershed heeft wat Korn-trekjes qua insteek, maar klinkt volledig eigentijds. Vooral de agressieve zang valt op, behalve - opnieuw - in het refrein natuurlijk.

Na de overgang Hourglass verrast Let Me Dream Forever met Oosterse invloeden, van vocalen via subtiele sample'tjes tot frivole gitaarlijntjes en opvallende percussieritmes. Peščera zoekt het vervolgens nadrukkelijker in de metalcore-hoek - afwisselend en overrompelend. Event Horizon kenden we al van de single, en lijkt een beetje een vreemde eend in de bijt. Minder metal, meer indie-rock-achtig, ik kan het zelf niet helemaal plaatsen. Een welgemikt rustpuntje? Of een knipoog naar een meer mainstream-insteek? 9 Knives laat wat meer elektronica horen, lijkt ook wat dansbaar, maar overtuigt toch ook met agressieve vocalen.

Na een hele korte winterslaap - een leuk gekozen titel als intermezzo - maken we ons op voor het derde en laatste deel. Dit is met drie tracks het kortste van de drie, en dan is My Last Winter Trail ook nog eens lastig om even in te komen. Ingetogen, met een trage en bedachtzame opbouw duurt het tot ver over de drie minuten voor we de eerste echte metal-geluiden horen. Dit is dus wel even wat anders, maar ja, het tekent natuurlijk wel de dynamiek van een concept als dit. Elemental compenseert door middel van vlotte coupletten en een meezingbaar maar toch rauw refrein a la de betere metalcore-gedachte. En een sterke break halverwege! Over afsluiter IME ga ik nog even niks zeggen, want die ga je hieronder kunnen horen.

Ik had al even verklapt dat Mountain Eye ten opzichte van drie jaar geleden de nodige groei heeft doorgemaakt. En dat leidt dan tot een volwassen tweede album, waarop een goed verhaal wordt gebracht, dat ook in muzikaal opzicht tot de verbeelding spreekt. Veel variatie, veel dynamiek, en zeker ook een eenheid. Zeer eigentijdse metal met invloeden en zijstapjes van en naar andere subgenres. Vette grooves, pakkende gitaar- en (meerstemmige!) zang-lijnen, opzwepende elektronica en stampende beats. Wat wil een jonge, moderne metalfan eigenlijk nog meer?